نظر به اینکه در مدت تحمل حبس محکوم علیه مسلوب الاراده است و انتخاب اقامتگاه نیاز به آزادی انتخاب و اراده دارد می توان زندان را اقامتگاه تلقی کرد. ولی در مواردی که شخص در بازداشت باشد و مشخص نباشد که آیا وی در اجرای حکم در زندان است یا خیر نمی توان زندان را محل اقامت او تلقی نمود.

این است که آقای م.ف. به وکالت از خانم ع.خ. دادخواستی به خواسته ی صدور گواهی عدم امکان سازش به طرفیت آقای م.ش. تقدیم دادگستری شهرستان کرمانشاه کرده و اظهار داشته که خوانده مدت یک سال است که ترک انفاق کرده و زندگی را رها نموده و او را در گذشته مورد اهانت تهدید و فحاشی قرار داده موکله حاضر است که کلیه حقوق خود را بذل نماید و با عنایت به تحقق شرط ضمن العقد درخواست صدور حکم گواهی امکان سازش دارد و اضافه کرده که خوانده در شهرستان کرج به دلیل داشتن مواد مخدر دستگیر شده و زندانی است پرونده به شعبه 24 دادگاه عمومی ارجاع و شعبه مرجوع الیه با این استدلال که احضار خوانده به کرمانشاه مشکلاتی دارد و رسیدگی در محاکم کرج سهل و آسان تر است با نفی صلاحیت خویش محاکم عمومی کرج را صالح دانسته در دادگستری کرج پرونده به شعبه نوزدهم دادگاه عمومی ارجاع شده و این شعبه به استناد ماده 1002 قانون مدنی زندان را اقامتگاه ندانسته و با لحاظ بند اول 84 و 89 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی قرار عدم صلاحیت به صلاحیت محاکم عمومی شهرستان کرمانشاه صادر کرده است با حدوث اختلاف پرونده به دیوان عالی کشور ارسال و به این شعبه ارجاع شده است.

نظر به اینکه در صورت تحمل حبس در اجرای حکم دادگاه و اینکه انتخاب اقامتگاه نیاز به آزادی انتخاب و اراده دارد و محکوم علیه مسلوب الاراده است می توان حبس را اقامتگاه تلقی کرد ولی در مورد چون مدت حبس معلوم نشده و مشخص نیست که تحمل حبس در اجرای حکم است یا بازداشت لذا قرار صادره از دادگاه عمومی کرج موجه و صایب تشخیص و تایید و با نقض قرار صادره از دادگاه عمومی کرمانشاه حل اختلاف می نماید.
مستشاران شعبه 1 دیوان عالی کشور
حیدری قاسمی ـ علیزاده