قانون حفاظت در برابر اشعه بین نیروهای رسمی یا قراردادی تفاوتی قائل نشده است و مستخدمین قراردادی نیز مستحق دریافت حق اشعه هستند.

با توجه به اینکه آقای (م.م.) در دادخواست تقدیمی علیه دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی گلستان درخواست پرداخت کامل حق اشعه بند 4 ماده 20 قانون حفاظت در برابر اشعه را مطرح نموده است و مدعی است: از پرسنل بخش پرشکی هسته ای بیمارستان گرگان به صورت قرارداد (تبصره 3 ماده 2) انجام کار معین مشغول به کار است ولی متاسفانه از حق اشعه محروم است و مفاد بند 4 ماده 20 قانون حفاظت در برابر اشعه برای وی عمل نشده است. در حالی که به صورت شبانه روزی در شیفت های مختلف در خدمت سیستم می باشد. خوانده در لایحه فوق الاشعار اعلام نموده است: شاکی نیروی قراردادی تبصره 3 ماده 2 دانشگاه بوده و حقوق وی بر اساس آیین نامه قرارداد مذکور که به تصویب هیات امناء دانشگاه رسیده و چارچوب حقوقی ارسالی از وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی پرداخت می شود و در آیین نامه مذکور حق الزحمه ای جهت پرداخت حق اشعه لحاظ نگردیده و تغییری که بار مالی و حقوقی برای خوانده داشته باشد غیر مجاز است و در نهایت تقاضای رد شکایت را دارد. با عنایت به محتویات پرونده ملاحظه شرح شکایت و قراردادهای فی مابین و لایحه دفاعیه مارالذکر و اینکه فعالیت خواهان به تایید خوانده رسیده است و با توجه به رای وحدت رویه شماره 112ـ7/3/85 هیات عمومی دیوان عدالت اداری و نظر به اینکه قانون حفاظت در برابر اشعه بین نیروهای رسمی یا قراردادی تفاوتی قایل نشده است لذا به استناد بند 4 ماده 20 قانون مذکور شکایت را صحیح تشخیص و مستندا به ماده 7 و 13 قانون دیوان عدالت اداری رای به ورود شکایت صادر و اعلام می نماید. رای صادره قطعی است.
رییس شعبه 23 دیوان عدالت اداری ـ مستشار شعبه
فرجی ـ اسکندری