به موجب بند «1» ماده 198 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی صغیر اهلیت قانونی برای اقامه دعوا ندارد آیا ماده 1210 قانون مدنی که رسیدن صغار به سن بلوغ را دلیل رشد قرار داده ناسخ قانون رشد متعاملین است؟ و آیا صغیر بعد از رسیدن به سن بلوغ می تواند شخصا اقامه دعوا نماید؟

مطابق رای وحدت رویه شماره 30 ـ 3/10/64 هیات عمومی دیوان عالی کشور ماده 1210 قانون مدنی اصلاحی هشتم دی ماه 1361 که علی القاعده رسیدن صغار به سن بلوغ را دلیل رشد قرار داده و خلاف آن را محتاج به اثبات دانسته است ناظر به دخالت آنان در امور مربوط به خود می باشد مگر در امور مالی که به حکم تبصره 2 ماده مرقوم مستلزم اثبات رشد است لذا صغیر پس از رسیدن به سن بلوغ و اثبات رشد می تواند نسبت به اموالی که از طریق انتقالات عمدی یا قهری قبل از رسیدن به سن بلوغ مالک شده مستقلا تصرف و مداخله نماید. قانون مدنی در بند «5» ماده 976 و بند «1» ماده 979 و مواد 984 و 985 اهلیت استیفا را در موارد مختلف در باب تابعیت و حقوق راجع به آن منوط به رسیدن به سن هجده سال تمام دانسته و طبق قانون راجع به رشد متعاملین مصوب 1313 صغیر با داشتن هجده سال تمام اهلیت قانونی برای اقامه دعوا در امور مالی را دارا خواهد بود مگر این که سن وی کمتر از هجده سال بوده و به سن بلوغ رسیده باشد که در این صورت با تحصیل حکم رشد می تواند حقوق قانونی خود را استیفا نماید.

رای وحدت رویه شماره 30 ـ 64/10/3هیات عمومی دیوان عالی کشور دخالت صغیر در امور مالی مربوط به خود را بعد از رسیدن به سن بلوغ مسلتزم اثبات رشد قرار داده و قانون راجع به رشد متعاملین مصوب 1313 نیز کسانی را که به سن هجده سال تمام نرسیده اند در مورد کلیه معاملات و عقود و ایقاعات (به استثنای نکاح و طلاق) غیررشید معرفی کرده است. بنابراین طرح دعوا از جانب صغیر پس از رسیدن به سن بلوغ مستلزم اثبات رشد است و ماده 1210 قانون مدنی و قانون رشد متعاملین با توجه به رای وحدت رویه مذکور تا جایی که مربوط به تصرف صغار در اموال می باشد تعارض ندارند.