در مواقعی که خواهان دعوای اصلی دعوای خویش را مسترد می کند در دو فرض استرداد کلی و غیر آن تکلیف دعوای ورود ثالث چیست و دادگاه چه تصمیمی باید اتخاذ کند؟

مطابق ماده 17 قانون آیین دادرسی مدنی دادگاه های عمومی و انقلاب هر دعوایی که در اثنای رسیدگی به دعوای دیگر از طرف خواهان یا خوانده یا شخص ثالث یا از طرف متداعیین اصلی بر ثالث اقامه شود دعوای طاری نامیده می شود. این دعوا اگر با دعوای اصلی مرتبط یا دارای یک منشا باشد در دادگاهی اقامه می شود که دعوای اصلی در آنجا اقامه شده است و دعوای ورود ثالث موضوع ماده 130 و 131 قانون مزبور که از جانب شخص ثالث به طرفیت اصحاب دعو ای اصلی اقامه می شود از سنخ همین دعاوی طاری است و با لحاظ ماده 130 قانون دعو ای ورود ثالث به دو منظور اقامه می شود اول اینکه شخص ثالث در موضوع دادرسی اصحاب دعوای اصلی برای خود مستقلا حقی قایل باشد در چنین صورتی ولو اینکه خواهان دعوای اصلی از دعوای خود به کلی صرف نظر کند یا دعو ای خود را مسترد نماید دادگاه باید به دعو ای شخص ثالث جداگانه رسیدگی کند. دوم اینکه شخص ثالث خود را در محق شدن یکی از طرفین ذی نفع بداند طرح چنین دعوایی به منظور تقویت یکی از اصحاب دعوا صورت می گیرد و در این صورت است که با استرداد دعوا از ناحیه خواهان دعو ای اصلی یا اینکه صدور قرار سقوط دعو ای اصلی به علت اینکه خواهان از دعو ای خود به کلی صرف نظر کرده است رسیدگی به دعو ای ورود ثالث هم منتفی خواهد بود و در این مورد هم دادگاه به صدور قرار رد دعو ای ورود ثالث اقدام خواهد کرد و حکم مقرر در ماده 133 قانون آیین دادرسی راجع به تفکیک دعو ای ثالث از دعوای اصلی و رسیدگی جداگانه به هر یک از دعاوی اصلی و ورود ثالث ناظر به جایی است که دعوای اصلی هم مورد رسیدگی قرار می گیرد که با استرداد دعوا یا به کلی صرف نظر کردن خواهان از دعوای اصلی و صدور قرار رد یا سقوط دعوای دیگر موجبی برای تفکیک وجود ندارد.

نظر اول : امر اعتباری با واقعی فرق می کند باید دید آیا فلسفه دعوا وجود دارد یا خیر؛ لذا اگر دعوای اصلی به صورت کلی پس گرفته شود چنین ادعایی وجود ندارد دعو ای ورود ثالث نیز رد می شود اما اگر به صورت غیر آن مسترد شود دعوای ورود ثالث به قوت خود باقی مانده و به آن رسیدگی می شود.