ماده 265 در صدر ماده یک قاعده تاسیس نموده است. در ادامه ماده واژه «بدون آن که مقروض باشد» آمده است. بنابراین اگر کسی مالی به دیگری بدهد باید ثابت نماید که مدیون نبوده است. لذا بار اثبات و بینه بر عهده مدعی است و قاعده ید نیز این نظر را تقویت می نماید. مضافا به این که عرف نیز دهنده مال به دیگری را مدیون دانسته چراکه عرفا وقتی کسی مالی به دیگری می دهد اصل بر این است که دارنده دین خود را ادا می کند و این پرداخت اماره وجود دین می باشد. از طرفی ماده 265
قانون مدنی در ذیل مبحث سقوط تعهدات بیان گردیده که بیان آن در ذیل این مبحث خود موید آن است که اولا: دادن مال نشان دهنده وجود دین می باشد. ثانیا: پرداخت آن در جهت پرداخت دین و اماره مدیونیت بوده که عرف و اصول حقوقی نیز موید مدیونیت دهنده مال می باشد.