در این آیین نامه اصطلاحات زیر در معانی مشروح زیر به کار می رود:

مرجع دارای صلاحیت برای صدور پروانه و مجوز فعالیت: در این آیین نامه مرجع دارای صلاحیت برای صدور پروانه و مجوز فعالیت مرکز تحقیقات و تعلیمات حفاظت فنی و بهداشت کار وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی می باشد که از این پس در متن با عنوان مرکز ذکر می گردد.
شورای عالی حفاظت فنی: شورایی است که به استناد ماده 86 قانون کار جمهوری اسلامی ایران تشکیل شده است و از این پس در این آیین نامه با نام شورا عنوان می گردد.
شخص دارای صلاحیت: شخص حقیقی یا حقوقی است که پس از احراز شرایط مندرج در این آیین نامه و طی مراحل قانونی موفق به کسب پروانه صلاحیت می گردد.
موافقت اولیه: موافقتی کتبی است که ابتدا به شخص حقوقی متقاضی برای تاسیس و راه اندازی فعالیت های موضوع این آیین نامه برای احراز شرایط مندرج در فصل ششم این آیین نامه از طرف مرجع ذی صلاح صادر می شود.
پروانه صلاحیت: مجوزی است که پس از طی مراحل برابر مقررات برای اشخاص حقیقی و حقوقی دارای صلاحیت توسط مرکز صادر می گردد.
زمینه تخصصی: نوع فعالیتی است که شخص دارای صلاحیت در هر یک از موارد مندرج در ماده 2 این آیین نامه مجاز به ارائه خدمات در آن می باشد.
مسئول فنی: مشاور حفاظت فنی و خدمات ایمنی است ﻛﻪ صلاحیت وی برای ارائه خدمات مشمول این آیین نامه در حداقل یک زمینه تخصصی مرتبط از سوی مرجع دارای صلاحیت مجاز شناخته شده و امور تخصصی اشخاص حقوقی دارای صلاحیت توسط وی انجام می گیرد.