حسب محتویات پرونده آقای م.ص. فرزند م.ب. به دادسرای عمومی و انقلاب ت مراجعه و در مورد مزاحمت تلفنی نسبت به شماره تلفن موبایل مشخصی شکایت کرده و توضیح داده که از طریق شماره تلفن مورد شکایت خود و همسرش به عناوین مختلف مورد تهدید از جمله اسیدپاشی قرار گرفته و تقاضای رسیدگی نموده است که با اقدامات دادسرای مزبور مشخص [شد که] شماره تلفن مورد ارتباط در شهرستان گ بوده است که با صدور نیابت قضایی پرونده به دادسرای شهرستان گ ارسال و با احضار دارنده تلفن مورد شکایت (آقای پ.ف.) ایشان مدعی مفقود نمودن سیم کارت تلفن مذکور و انکار مزاحمت شده که نهایتا با صدور قرار تامین آزاد و پرونده به دادسرای معطی نیابت اعاده گردیده که متعاقبا دادسرای عمومی و انقلاب ت با این استدلال که محل وقوع بزه انتسابی شهرستان گ بوده قرار عدم صلاحیت به شایستگی دادسرای عمومی و انقلاب گ صادر و دادسرای عمومی و انقلاب شهرستان گ نیز با استناد به
رای وحدت رویه شماره 721 مورخه 21/4/1390
هیات عمومی دیوان عالی کشور و محل وقوع نتیجه جرم دادسرای عمومی و انقلاب ت را شایسته رسیدگی تشخیص و با حدوث اختلاف در صلاحیت پرونده به دیوان عالی کشور ارسال و به این شعبه ارجاع شده است که در تاریخ بالا هیات شعبه تشکیل و پس از ملاحظه محتویات پرونده و استماع نظریه دادیار محترم دادسرای دیوان عالی کشور مبنی بر اتخاذ تصمیم شایسته مشاوره نموده چنین رای می دهد: