فاصله 24 ساله میان فوت مستخدم متوفی و محجور شدن فرزند او در حالی که فرزند در این سال ها در حال افاقه بوده است مانع دریافت مستمری است.

با توجه به این که آقای (د.الف.) فرزند (ح.) با وکالت خانم (ظ.ن.) در دادخواست تقدیمی علیه (س.) تقاضای الزام خوانده به برقراری مستمری را مطرح نموده است و مدعی است: مرحوم (ح.الف.) در سال 58 فوت نموده و خانم (الف.الف.) مستمری بگیر پس از (ح.الف.) بوده و آقای (د.الف.) قیم آقای (ج.الف.) است و مطابق حکم شماره 300ـ2/3/83 دادگاه عمومی شعبه 45 تهران آقای (ج.الف.) محجور بوده و حکم حجر وی از تاریخ قطعیت حکم مذکور قابل اجرا می باشد. از طرفی خانم (الف.الف.) در تاریخ 27/12/86 فوت نموده است و در زمان حیات خانم (الف.الف.) آقای (ج.الف.) از حقوق و مستمری مرحوم پدرشان در کنار مادرش استفاده می نموده و بعد از فوت مادرش قادر به ادامه زندگی خود نیست لذا تقاضای برقراری مستمری آقای (ج.الف.) را دارد. خوانده در لایحه دفاعیه با استناد به بند «ج»; ماده 86 قانون استخدام کشوری لزوم تحت تکفل بودن افراد واجد شرایط دریافت مستمری در زمان حیات متوفی را یادآور شده است و از کارافتادگی آقای (ج.الف.) را به موجب گواهی شماره.. . پزشکی قانونی استان تهران 24 سال بعد از فوت پدرش اعلام نموده است و معلوم نیست که در این مدت وی تحت تکفل چه کسی بوده است لذا واجد شرایط دریافت مستمری نیست. با عنایت به محتویات پرونده و ملاحظه شرح شکایت و اسناد و مدارک ضمیمه هر چند دادنامه شماره 1456ـ20/5/83 دادگاه عمومی شعبه 247 تهران مبنی بر محجوریت آقای (ج.الف.) و حکم حجر شماره 300ـ2/3/83 و گواهی شماره.. . پزشکی قانونی و حکایت از صدق گفتار خواهان دارد لیکن نظر به این که اولا محجوریت وی پس از فوت پدرش بوده است و چندین سال با داشتن خانواده و مستقل از پدر و در حال افاقه زندگی کرده است. ثانیا دارای فرزندانی است که علی القاعده می بایست در وضعیت کنونی واجب النفقه و تحت تکفل آنان قرار گیرد لذا واجد شرایط دریافت مستمری موضوع خواسته نبوده و به استناد ماده 86 قانون استخدام کشوری و بند ج ماده مذکور که شاکی از شمول آن خارج است و مستندا به مواد 7 و13 قانون دیوان عدالت اداری رای به رد شکایت صادر و اعلام می نماید. رای صادره قطعی است.
رییس شعبه 23 دیوان عدالت اداری ـ مستشار شعبه
فرجی ـ اسکندری