همچنانکه درماده291 قانون آئین دادرسی کیفری آمده است بیماری محکوم­علیه موجب توقف اجرای مجازات حبس نمی­شود مگر اینکه به تشخیص دادگاه اجرای حکم موجب شدت بیماری وتاخیر دربهبودی محکوم­علیه باشد که در اینصورت دادگاه با تشخیص پزشک قانونی یا پزشک معتمد واخذ تامین متناسب اجازه معالجه در خارج از زندان را صادرمی­نماید بنابراین الف- درصورتی که محرز گردد محکوم­علیه با اقداماتی همچون ورزش متناسب استفاده از دارومی­تواند قدرت تحمل حبس خود را حفظ نماید و یا مانع تاخیر دربهبودی بیماری خویش گردد لیکن وی اقدامات پیشگیرانه را انجام نمی­دهد تا از مزایایی قانون یاد شده بهره­مند گردد آیا دادگاه می­تواند درچنین مواردی ازصدور دستور معالجه در خارج از زندان امتناع کند؟ ب-به موجب گزارش پزشکی قانونی درموارد متعددی ملاحظه می­شود که بیماری موضوع قانون فوق­الذکر به علت عوارض ناشی از کهولت سن حادث شده است ودرصورت صدور اجازه تجویز معالجه درخارج از زندان محکوم­علیه گرچه در خارج از زندان حضور خواهد داشت لیکن تا پایان عمر قادر به معالجه خود نخواهد بود آیا در این موارد نیز دادگاه مکلف به صدور حکم توقف اجرای حکم می­باشد؟ ج- دربرخی از موارد ملاحظه می­شود علیرغم آنکه دادگاه به موجب قانون حکم به توقف اجرای حکم حبس صادرنموده است لیکن متهم به هردلیلی درخارج از زندان اقدام به معالجه خود نمی­کند ویا آنکه بیماری وی اصولا قابل معالجه نیست دراین موارد آیا دادگاه می­تواند دستور سابق را لغو و محکوم­علیه را مجددا به زندان معرفی نماید؟ د- اگرمجازات محکوم­علیه تحمل حبس ابد باشد آیا وی می­تواند از مزایای قانون بهره­مند شود و یا آنکه قانون یاد شده منصرف به محکومین غیر حبس ابد است؟

الف وب: آنچه معیار در اجازه به زندانی جهت معالجه در خارج از زندان است طبق صریح ماده 291 قانون آئین دادرسی دادگاه ها در امور کیفری مصوب 1378 این است که ادامه حبس موجب شدت بیماری و تاخیر در بهبودی محکوم علیه باشد و استعلام از پزشک نیز بر همین اساس خواهد بود و قابل علاج بودن یا نبودن بیماری ملاک در اعمال ماده مرقوم نیست زیرا چه بسا در یک بیماری غیرقابل علاج هم با درمان کامل در خارج از محیط زندان از پیشرفت بیماری جلوگیری و بر مدت عمر بیمار افزوده شود در حالی که ادامه حبس و عدم اعمال مقررات ماده 291 قانون مرقوم به فوت زودهنگام زندانی منجر شود به هر حال تشخیص دادگاه صادرکننده حکم در احراز مراتب بالا ملاک اعمال مقررات یاد شده است.     ج: در فرضی که محکوم علیه در خارج از زندان اقدام به معالجه خود نمی کند لغو اجازه معالجه در خارج از زندان و در نتیجه بازگرداندن وی به زندان جهت معالجه در زندان یا بیمارستان تحت نظر ضابطین دادگستری با منع قانونی مواجه نیست.     د:واژه حبس مقرر در ماده 291 قانون یاد شده مطلق است و شامل محکومین به حبس ابد نیز می شود./الف