در سال 1398 جنگل ها و مراتع یک از شهرستان های استان دچار حریق شد و حسب اعلام مسئولان منطقه اعم از منابع طبیعی و بخشداری و فراخوان عمومی از طریق امامان جماعت مساجد منطقه افراد محلی به یاری نیروهای منابع طبیعی شتافته اند که به علت گستردگی حریق ناشی از کمی آب و پوشش خشک گیاهی منطقه سه نفر از جوانان یاری دهنده کشته شده و یک نفر دیگر به شدت دچار 58 درصد سوختگی شده است. حال نظر به ماده 510 قانون مجازات اسلامی و ماده 306 قانون مدنی آیا اقامه دادخواست به طرفیت اداره منابع طبیعی استان و مطالبه دیه با عنایت به قاعده احسان وجاهت قانونی دارد؟

برابر تبصره ماده 2 قانون حمایت قضایی و بیمه ای از ماموران یگان حفاظت محیط زیست و جنگل بانی مصوب 1399 «در مواردیکه دستگاه های اجرایی مذکور بر اساس قوانین و حسب مورد برای انجام ماموریت های سازمانی از افرادی غیر از ماموران یگان حفاظت استفاده می نمایند مانند ماموران اجرایی محیط زیست و منابع طبیعی دستگاه مربوطه موظف است نسبت به پوشش بیمه ای این دسته از افراد مطابق این ماده اقدام نماید.» از سوی دیگر در فرض سوال گسترش آتش سوزی و وقوع آن غیر قابل پیش بینی بوده و دستگاه اجرایی به ناچار و در وضعیت غیر فوری از نیروهای داوطلب برای اطفاء حریق استفاده کرده است. هرچند زمینه انجام مفاد مقررات لازم برای بیمه این اشخاص فراهم نشده ولی چون این اشخاص بنا به درخواست عمومی دستگاه های اجرایی وارد عمل شده و در واقع در جایگاه ماموران یگان حفاظت محیط زیست و جنگل بانی اقدام کرده اند و همان گونه که آن ها در صورت وجود شرایط از باب استیفاء مستحق اجرت عمل خود هستند لذا حمایت های مقرر در قانون شامل این اشخاص می شود و اقدام داوطلبانه ایشان مانع از الزام دستگاه ذی ربط به جبران خسارت وارد شده از حریق اعم از دیه فوت و جراحات نیست.