آیا عدم قرابت نسبی یا سببی شاهد با طرفین پرونده شرط است یا خیر؟
نظر هیئت عالی:
با توجه به اینکه ماده 233 قانون آیین دادرسـی * دادگاهها در امور مدنی صلاحیت گواه و موارد جرح شهود را برابر شرایط مندرج در بخش 4 از کتاب دوم قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقـلاب در امور کیفری قرار داده و با توجه به اینکه مطابق مـاده 155 قـانون اخیرالـذکر قرابـت سببی و نسبی شاهد از موارد جرح شاهد پیش بینی نشده است با لحاظ مقررات مواد 230 و 229 قانون آیین دادرسی دادگاهها در امور مـدنی اسـتماع شـهادت شـهود بـا وجود قرابت نسبی یا سببی با طرفین دعوا بلااشکال اسـت بـا ایـن توضـیح کـه بـه هر تقدیر مطابق ماده 241 قانون آیین دادرسی مـدنی تشـخیص درجـه ارزش و تـاثیر گواهی با دادگاه است.
نظر اتفاقی:
گرچه در قانون سابق آیین دادرسی مـدنی مصـوب 1318 در مـاده 413 از مـوارد جـرح شهود قرابت نسبی یا سببی تا درجه سوم از طبقه دوم ذکر شده بود اما در قـانون فعلـی آیین دادرسی مدنی و قانون آیین دادرسی کیفری اشاره ای بـه آن نشـده اسـت. بنـابراین صرف قرابت نسبی یا سببی در هر درجه مانع از قبول شهادت نمیشود و این مطلـب در مساله 5 القول فی صفات الشهود جلد دوم تحریرالوسیله اشاره شده است که (النسـب لا یمنع عن قبول الشهاده کالاب لولد و علیه والوالد لواده و الاخ لاخیه علیه و سایر الاقرباء بعضها لبعض و علیه و کذا تقبل الشهاده الزوج لزوجته علیها و شهاده الزوجته ازوجهـا و علیه.)