برابر ماده 466
قانون مدنی اجاره عقدی است که به موجب آن مستاجر مالک منافع عین مستاجره می شود. این نوع مالکیت موقتی و محدود به
مدت اجاره است. بنابراین در طول
مدت اجاره باید عین باقی و قابل استفاده برای مستاجر باشد. به عبارت دیگر در
عقد اجاره ضروری است تا عین
مورد اجاره به قبض مستاجر داده شود. اگر از فرض سوال چنین استفاده شود که قطعه زمین با کاربری تجاری به شخص
اجاره داده می شود تا او در آن ایجاد اعیانی نموده و آن گاه به عنوان مستاجر در آن ملک باقی بماند؛ روشن است که این
قرارداد مشمول رابطه استیجاری نبوده و نیست. لزوما انطباق آن با قانون روابط موجر و مستاجر سال 1356 هم موجه نیست چرا که اساسا در زمان انعقاد
عقد اجاره عین موردنظر اعم از محل کسب یا سکونت وجود خارجی نداشته و برقراری رابطه مذکور میسر نیست و اگر فرض شود در هنگام تنظیم عقد عین مستاجره وجود داشته و مستاجر ماذون در تخریب بنا و ایجاد بنای دیگر برای خود بوده باشد با تخریب عین مستاجره
قرارداد اجاره منتفی خواهد شد. بدیهی است اگر همین شخص با اذن مالک در عرصه اعم از تجاری یا مسکونی ایجاد نماید به حکم ماده 504
قانون مدنی اگر بنا در تصرف مستاجر باقی بماند (حتی بعد از انقضای مدت اجاره) موجر حق مطالبه اجرت المثل زمین را خواهد داشت و امکان تخلیه وجود ندارد. در پاسخ به بند (ب) نیز گفته خواهد شد هر چند در قانون روابط موجر و مستاجر 1356 آن هم در
مورد اجاره محل کسب به استناد انقضای
مدت اجاره به موجر اجازه تخلیه داده نشده است با لحاظ توضیحات بند اول اساسا موضوع بر قانون مذکور اشتمال نداشته و تخلیه نیز مقدور نخواهد بود.