از آن جا که در ماده 33
قانون معادن مصوب 1377 بیان شده بود: «کارکنان رسمی دولت در وزارت معادن و فلزات و شرکتها و سازمانهای تابعه دولتی در زمان اشتغال و تا یکسال بعد از قطع اشتغال نمی توانند بطور مستقیم یا غیرمستقیم در معاملات و امتیازات موضوع این قانون ذی سهم و یا ذینفع باشند. در صورت تخلف به انفصال ابد از خدمات دولتی و محرومیت از 5 تا 10 سال از هر گونه عقد
قرارداد معدنی و اخذ هر گونه مجوز عملیات معدنی محکوم می گردند.» که استفساریه برای این ماده به تاریخ 18/2/1379 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و کارمندان غیر رسمی اعم از قراردادی و خرید خدمت و بستگان نسبی یا سببی آنان را از شمول این ماده خارج نموده بود؛ اما با تصویب قانون اصلاح
قانون معادن (مصوب 1390) قانونگذار ماده 33 قانون مزبور را این گونه اصلاح نموده است: «کلیه کارکنان وزارت صنعت معدن و تجارت و شرکتها و سازمانهای تابعه آن در زمان اشتغال و تا یک سال بعد از قطع اشتغال نمی توانند به طور مستقیم یا غیرمستقیم در معاملات و امتیازات موضوع این قانون ذی سهم یا ذی نفع باشند. در صورت تخلف به انفصال دایم از خدمات دولتی و محرومیت از پنج تا ده سال از هرگونه عقد
قرارداد معدنی و اخذ هرگونه مجوز عملیات معدنی محکوم می گردند.» به نظر می رسد قانونگذار در نظر داشته این ممنوعیت را برای تمامی کارکنان اعم از رسمی و قراردادری و خرید خدمتی و.. . وضع کند و لذا صرف نظر از آنکه تمام کارکنان ارگان های دیگر اعم از رسمی و قراردادی و خرید خدمت و پیمانی.. . مشمول لایحه قانونی راجع به منع مداخله وزراء و نمایندگان مجلسین و کارمندان دولت در معاملات دولتی و کشوری مصوب 22 دیماه 1337 می شوند و از معامله با دولت ممنوع هستند با توجه به ممنوعیت عموم کارکنان وزارت صنعت معدن و تجارت و شرکتها و سازمانهای تابعه آن حتی کارکنان قراردادی و خرید خدمت و.. . آن اداره دولتی یا شرکت ها و سازمان های دولتی تابعه مشمول این ممنوعیت خواهند بود.