نشست قضایی شماره 1398-5864

نشست قضایی شماره 1398-5864

مجموعه کامل نشست های قضایی

نشست قضایی شماره 1398-5864


کد نشست:
1398-5864

تاریخ برگزاری:
1397/05/08

برگزار شده توسط:
استان تهران/ شهر تهران

موضوع:
چگونگی اعاده دادرسی در صورت بهبود جرح عمدی

پرسش:
شخصی به اتهام ایراد جرح عمدی به پرداخت دیه ی بینایی یک چشم محکومیت قطعی حاصل نموده است. بعد از مدتی بینایی چشم مجنی علیه اعاده شده و محکوم علیه دادخواست حقوقی به طرفیت مجنی علیه مبنی بر اثبات اعاده بینایی مطرح می نماید.

نظر هیئت عالی:
اعاده بینایی مجنی علیه با نظر پزشک متخصص و صدور گواهی پزشکی دلیل جدیدی است که طبق بند «ج» ماده 474 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 از موارد اعاده دادرسی است که محکوم علیه باید تقاضای خود را به دفتر دیوان عالی کشور تقدیم کند. لذا نظر بالا مورد تایید است.

نظر اکثریت:
چنین دعوایی در دادگاه حقوقی قابلیت استماع را ندارد چون دادگاه حقوقی نمی تواند رای دادگاه کیفری را متزلزل کند و باید از رای کیفری پیروی کند و از طرف دیگر دادگاه حقوقی به اثبات ادله رسیدگی نمی کند و چون قبلا پرونده ی کیفری تشکیل شده هرگونه اقدام بعدی باید در راستای همان پرونده انجام شود. راجع به شق دوم سوال با استناد به بندهای "ج " و "چ" ماده 474 قانون آیین دادرسی کیفری اعاده دادرسی قابل تصور است.

نظر اقلیت:
اگر محکوم علیه بخواهد اعاده دادرسی کند ناچار به ارایه دلیل است و برای تهیه ی دلیل ناچار به طرح این دعوی است تا بدوا اعاده بینایی را اثبات کند. پس دعوی مذکور قابلیت استماع را دارد ولی تا زمانی که دادگاه حقوقی رای به پذیرش آن نداده نمی تواند اعاده دادرسی کند زیرا هنوز دلیلی برای اعمال آن ندارد. رای کیفری در زمان خودش صحیح صادر شده و اعاده دادرسی زمانی است که هنگام صدور حکم اشکالی وجود داشته و مثلا گواهی پزشکی قانونی صحیح نبوده است. عده ای معتقد اند درباره ی قسمت اول سوال چون دادگاه به اثبات دلیل رسیدگی نمی کند و به ادله حکم نمی کند این دعوی قابلیت استماع را ندارد همچنین در صورتی که اعاده بینایی بعد از صدور حکم صورت گرفته باشد و مثلا بعدا امام رضا (ع) شفا داده باشد نمی تواند اعاده دادرسی بخواهد.

مبحث:
آیین دادرسی کیفری

منبع:
سامانه نشست های قضایی


مواد مرتبط با این نشست قضایی

ماده 474 ـ درخواست اعاده دادرسی در مورد احکام محکومیت قطعی دادگاه ها اعم از آنکه حکم مذکور به اجراءگذاشته شده یا نشده باشد در موارد زیر پذیرفته می شود: الف ـ کسی به اتهام قتل شخصی محکوم شود و سپس زنده بودن وی محرز گردد. ب ـ چند نفر به اتهام ارتکاب جرمی محکوم شوند و ارتکاب آن جرم به گونه‏ای باشد که نتوان بیش از یک مرتکب برای آن قائل شد. پ ـ شخصی به علت انتساب جرمی محکوم شود و فرد دیگری نیز به موجب حکمی از مرجع قضایی به علت انتساب همان جرم محکوم شده باشد به طوری که از تعارض و تضاد مفاد دو حکم بی گناهی یکی از آنان احراز گردد. ت ـ درباره شخصی به اتهام واحد احکام متفاوتی صادر شود. ث ـ در دادگاه صالح ثابت شود که اسناد جعلی یا شهادت خلاف واقع گواهان مبنای حکم بوده است. ج ـ پس از صدور حکم قطعی واقعه جدیدی حادث و یا ظاهر یا ادله جدیدی ارائه شود که موجب اثبات بی گناهی محکوم علیه یا عدم تقصیر وی باشد. چ ـ عمل ارتکابی جرم نباشد و یا مجازات مورد حکم بیش از مجازات مقرر قانونی باشد.

مشاهده ماده 474 قانون آیین دادرسی کیفری

مرجع خدمات حقوقی وکیلیک

VAKILIK.COM