ماده 17 ـ تامین ارز برای انتقالات موضوع مواد (13) (14) و (15) به روش های زیر میسر است :

الف ـ خرید ارز از نظام بانکی.
ب ـ از محل ارز حاصل از صدور محصولات تولیدی و یا ارز حاصل از ارائه خدمات بنگاه اقتصادی که سرمایه خارجی در آن به کار گرفته شده است.
ج ـ صادرات کالاهای مجاز طبق فهرستی که در اجرای این بند به تصویب هیات وزیران با رعایت قوانین و مقررات مربوطه می رسد.
تبصره 1 ـ بکارگیری یک یا ترکیبی از روش های فوق در مجوز سرمایه گذاری درج می گردد.
تبصره 2 ـ در مورد سرمایه گذاری های موضوع بند (ب) ماده (3) چنانچه وضع قوانین یا مصوبات دولت موجب ممنوعیت یا توقف اجرای موافقتنامه های مالی پذیرفته شده در چارچوب این قانون شود زیان حاصل حداکثر تا سقف اقساط سررسید شده توسط دولت تامین و پرداخت می گردد. حدود تعهدات قابل پذیرش توسط هیات وزیران در چارچوب این قانون به تصویب می رسد.
تبصره 3 ـ بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران مکلف است معادل ارزی وجوه قابل انتقال موضوع بند ( الف) این ماده را با موافقت سازمان و تایید وزیر امور اقتصادی و دارائی تامین و در اختیار سرمایه گذار خارجی قرار دهد.
تبصره 4 ـ چنانچه مجوز سرمایه گذاری معطوف به بند (ب) و یا (ج) این ماده گردد مجوز مذکور به منزله مجوز صادرات تلقی می گردد.