ماده 4 ـ اقامت اتباع خارجه در ایران بر دو قسم است: اقامت موقت و اقامت دائم. اقامت دائم در صورتی است که خارجی در خاک ایران اقامتگاه قانونی اختیار نموده باشد و در غیر این صورت اقامت خارجی در ایران موقت محسوب می شود. اجازه اقامت موقت و یا دائم از طرف نظمیه باید داده شود. هیچ یک از اتباع خارجه بدون اجازه مزبور و بیش از مدت معینه در اجازه های مذکوره نمی توانند در ایران اقامت...

ماده 6 ـ اجازه اقامت دائمی از طرف شهربانی مرکز ناحیه ای که خارجی می خواهد در آن ناحیه اقامتگاه اختیار کند با رعایت مقررات ماده 3 داده خواهد شد. (اصلاحی 31/3/1350) خارجی ممکن است این اجازه را قبل از ورود خود به ایران به وسیله نمایندگان ایران در خارجه تحصیل کند. جواز اقامت دائمی باید هر سه سال تجدید شود.