ماده 3 ـ مامورین انتظامی در موارد زیر حق بکارگیری سلاح را دارند:

1 ـ برای دفاع از خود در برابر کسی که با سلاح سرد یا گرم به آنان حمله نماید.
2 ـ برای دفاع از خود در برابر یک یا جند نفر که بدون سلاح حمله می آورند ولی اوضاع و احوال طوری باشد که بدون بکارگیری سلاح مدافعه شخصی امکان نداشته باشد.
3 ـ در صورتی که مامورین مذکور مشاهده کنند که یک یا چند نفر مورد حمله واقع شده و جان آنان در خطر است.
4 ـ برای دستگیری سارق و قاطع الطریق و کسی که اقدام به ترور و یا تخریب و یا انفجار نموده و در حال فرار باشد.
5 ـ در موردی که شخص بازداشت شده یا زندانی از بازداشتگاه یا زندان و یا در حال انتقال فرار نماید از اقدامات دیگر برای دستگیری و یا توقیف وی استفاده کرده و ثمری نبخشیده باشد.
تبصره ـ آیین نامه اجرایی این بند توسط وزارتخانه های کشور و دادگستری تهیه و پس از تصویب هیات وزیران به اجرا گذاشته خواهد شد.
6 ـ برای حفظ اماکن انتظامی ( مقر نیروهای انتظامی از قبیل مرکز فرماندهی ستاد پاسگاه پایگاه انبار سلاح یا مهمات و مرکز آموزشی).
7 ـ برای حفظ سلاحی که جهت انجام ماموریت در اختیار آنان می باشد.
8 ـ برای حفظ اماکن طبقه بندی شده بویژه اماکن حیاتی و حساس در مقابل هر گونه هجوم و حمله جهت ترور تخریب آتش سوزی غارت اسناد و اموال گروگان گیری و اشغال.
9 ـ برای جلوگیری و مقابله با اشخاصی که از مرزهای غیر مجاز قصد ورود و یا خروج را داشته و به اخطار مامورین مرزبانی توجه نمی نمایند.
10 ـ برای حفظ تاسیسات تجهیزات و اماکن نظامی و انتظامی و امنیتی.
تبصره 1 ـ در موارد فوق در صورت اقتضای شرایط اخطار قبلی الزامی است.
تبصره 2 ـ نیروهای مسلح در مواردی که در چهارچوب بندهای مذکور ماموریت داشته باشند مجاز به استفاده از سلاح می باشند.
تبصره 3 ـ مامورین مسلح در کلیه موارد مندرج در این قانون در صورتی مجازند از سلاح استفاده نمایند که اولا» چاره ای جز بکارگیری سلاح نداشته باشند ثانیا در صورت امکان مراتب:
الف ـ تیر هوایی
ب ـ تیراندازی کمر به پایین
ج ـ تیراندازی کمر به بالا
را رعایت نمایند.