در صورتی که مهریه عین معین نبوده بلکه به صورت دین و در ذمه زوج باشد بخشیدن تمام یا قسمتی از آن از مصادیق عقد هبه نیست که قابل رجوع باشد؛ بلکه از مصادیق ابراء بوده و قابل گذشت نیست.

در تاریخ 1393/1/27 خانم س.ل. با تقدیم دادخواستی خطاب به دادگستری او به طرفیت شوهرش م.ل. درخواست صدور رای به محکومیت زوج به پرداخت یکصد و چهارده عدد سکه بهار آزادی مهریه وی با احتساب خسارات وارده نموده است. پرونده جهت رسیدگی به شورای حل اختلاف شماره یک (شعبه اول حقوقی ویژه خانواده) ارجاع می شود. در تاریخ 1393/2/8 شورا با حضور خواهان به پرونده رسیدگی می کند و خواهان علی رغم ابلاغ واقعی وقت رسیدگی در جلسه حضور نداشته است به هرحال شورا طی دادنامه غیابی شماره 09309976710100054 حکم بر ورود و محکومیت زوج به پرداخت یکصد و چهارده عدد سکه بهار آزادی مبالغی بابت حق الوکاله و هزینه دادرسی صادر می نماید رای به طرفین ابلاغ می شود. زوج در فرجه قانونی تقاضای واخواهی می کند و بقیه لایحه واخواهی تصویر مصدق یک فقره قرارداد عادی مبنی بر اینکه زوجه یک صد عدد از سکه های مهریه را بخشیده است که به امضای طرفین دو گواه رسیده است ضمیمه می نماید. جلسه بعدی شورا جهت رسیدگی در تاریخ 1393/4/26 تشکیل می شود در این جلسه برعکس جلسه قبلی زوج و وکیل وی حضور داشته ولی زوجه و وکیل او علی رغم ابلاغ واقعی حاضر می شوند. شورا از شهود تعرفه شده و امضاءکننده ذیل قرارداد عادی در تاریخ 1393/4/30 تحقیق می کند که هر دو برقرار جلسه مزبور و بخشیدن صد سکه از طرف زوجه را گواهی می نمایند. به هرحال شورا پس از رسیدگی به واخواهی طی دادنامه شماره 93099776710100222 مورخه 1393/4/30 دادنامه قبلی را از پرداخت یک صد و چهارده سکه به پرداخت یک صد سکه اصلاح می کند این رای در تاریخ 1393/5/19 به طرفین ابلاغ می شود. در موعد تجدیدنظرخواهی طرفین اعتراض نمی نمایند. لکن زوجه در تاریخ 1393/4/6 تقاضای فرجام خواهی می نماید که تنها نکته مطروحه در لایحه وکیل فرجام خواه استناد به ماده 803 قانون مدنی مبنی بر قابل رجوع بودن هبه می نماید به هر حال پرونده به دیوان عالی کشور ارسال گردیده و به این شعبه ارجاع می شود.

در خصوص فرجام خواهی خانم س.ل. نسبت به دادنامه صادره از شورای حل اختلاف ا. (شعبه اول حقوقی) اولا از جهت شکلی با توجه به میزان خواسته تقاضای فرجام خواهی مشمول بند اول ماده 367 قانون آیین دادرسی مدنی می باشد و قابل طرح در دیوان عالی کشور نمی باشد ثانیا از حیث محتوایی نظر به اینکه مهریه تعیین شده در پرونده عین معین نبوده بلکه به صورت دین و در ذمه زوج بوده است بخشیدن تمام یا قسمتی از آن از مصادیق عقد هبه نیست که مشمول ماده 803 قانون مدنی بوده و قابل گذشت باشد بلکه از مصادیق ابراء و شمول ماده 286 قانون مزبور بوده و قابل گذشت نیست علی هذا فرجام خواهی رد و رای فرجام خواسته تایید و ابرام می شود.
رییس مستشار و عضو معاون شعبه 41 دیوان عالی کشور
رازینی- ناصح- یکتن خدایی