پنهان کردن ضعف شدید شنوایی زوجه در هر دو گوش در حدی که در زندگی روزمره نیاز به استفاده از سمعک دارد از مصادیق تدلیس و از موجبات فسخ نکاح است.

خواهان در تاریخ 1392/6/30 به طرفیت همسرش خانم م.ب. دادخواستی به خواسته فسخ نکاح به دادگاه عمومی شهرستان ق. تقدیم و در توضیح خواسته اعلام نموده است که در تاریخ 1392/5/15 با وی ازدواج نموده و بعد از عقد متوجه شده است که نامبرده از نظر شنوایی دچار مشکل است به نحوی که در زمان صحبت با وی باید با صدای بسیار بلند صحبت شود و اصلا صدای معمولی را نمی شنود لذا با عنایت به موارد فوق تقاضای صدور حکم فسخ نکاح مورد استدعاست. شعبه اول دادگاه حقوقی ق. عهده دار رسیدگی به پرونده گردیده است در این مرحله آقای ع.و. به عنوان وکیل خواهان با ارایه وکالت نامه وارد رسیدگی گردیده است همچنین آقای ح.س. وکالت از خوانده را به عهده گرفته است.
در جلسه مورخ 1392/7/14 وکیل خواهان اعلام می نماید: موکل دو روز پس از عقد متوجه می شود که همسر وی کمبود شنوایی دارد به نحوی که امکان شنیدن مکالمه تلفنی و نیز صحبت های عادی بدون سمعک را ندارد و پزشک متخصص هم امکان بهبودی را تقریبا نزدیک به صفر بیان می نماید و عنوان می نماید با توجه به وضعیت خاص و نیز ارثی بودن موضوع... امکان دارد با توجه به زن بودن پس از هر زایمان و نیز کهولت سن و عود کردن بیماری شنوایی وی کاملا از بین برود... به نظر می رسد مورد از مصادیق تدلیس است وکیل زوجه اظهار داشته است ضعف شنوایی زوجه از موارد مصرحه در ماده 1123 نمی باشد و همین اگر ایشان به ماده 1128 استناد نمایند بایستی اثبات نمایند که اولا اطلاعی از موضوع نداشته اند ثانیا مسیله شنوایی زوجه برای ایشان بسیار مهم و موثر بوده است موکله دانشجو ترم 3 رشته ادبیات است و با زوج نسبت فامیلی دارد لذا در روابط خانوادگی زوج می بایست از وضعیت او باخبر می بود هر دو وکیل درخواست معرفی زوجه به پزشکی قانونی نموده اند رییس اداره پزشکی قانونی شهرستان ق. در پاسخ استعلام دادگاه طی نامه شماره 2622/581/92/1 مورخ 1392/6/6 اعلام کرده است از خانم م.ب. معاینه به عمل آمد: مشاوره تخصصی انجام شد نامبرده دچار افت شنوایی هر دو گوش می باشد که با استفاده از سمعک مشکل شنوایی نخواهد داشت دادگاه در جلسه مورخ 1392/8/26 نیز اظهارات وکلاء طرفین را استماع نموده است سپس بدوا تصمیم گرفته است که در خصوص اینکه آیا اظهار نکردن افت شنوایی تدلیس محسوب می گردد یا خیر از اداره حقوقی قوه قضاییه استعلام نماید سپس با عدول از این تصمیم و اعلام ختم رسیدگی طی دادنامه شماره 1195 مورخ 1392/9/3 با این استدلال که اولا حسب نظریه پزشکی افت شنوایی با سمعک قابل حل بوده و مشکل شنوایی از بین خواهد رفت و ثانیا بر فرض که زوجه افت شنوایی داشته باشد ازجمله موارد فسخ نکاح نمی باشد و از مصادیق ماده 1123 نمی باشد لذا دعوی خواهان را غیر وارد تشخیص و مستندا به ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی حکم بر بی حقی او صادر نموده است با تجدیدنظرخواهی وکیل خواهان پرونده در شعبه پانزدهم دادگاه تجدیدنظر استان خراسان رضوی رسیدگی گردیده و طی دادنامه فرجام خواسته دادنامه بدوی تایید شده است سپس وکیل خواهان نسبت به این دادنامه فرجام خواهی نموده و تاکید نموده است که مبنای خواسته تدلیس و مستند آن مواد 1128 1101 438 و 1131 از قانون مدنی و بندهای الف و ج و ه ماده 348 قانون آیین دادرسی مدنی می باشد پرونده پس از وصول به دفتر دیوان عالی کشور و جری تشریفات لازم جهت رسیدگی به این شعبه ارجاع گردیده است لوایح فرجامی طرفین هنگام شور قرایت خواهد گردید.

فرجام خواهی آقای ع.و. به وکالت از ناحیه آقای ح.ع. نسبت به دادنامه شماره 1038 مورخ 1393/4/30 صادره از شعبه پانزدهم دادگاه تجدیدنظر استان خراسان رضوی که بر اساس آن دادنامه شماره 1195 مورخ 1392/9/3 صادره از شعبه اول دادگاه عمومی حقوقی ق. مبنی بر رد دعوی آقای ح.ع. دایر بر فسخ عقد نکاح منعقده فی مابین او و همسرش خانم م.ب. به علت کتمان افت شنوایی و در نتیجه تدلیس زوجه در عقد تایید گردیده است وارد است زیرا حسب محتویات پرونده گواهی پزشکی قانونی اقاریر وکیل خوانده زوجه مبتلا به افت شنوایی در هر دو گوش است در حدی که در زندگی روزمره نیاز به استفاده از سمعک دارد و این موضوع در مراسم خواستگاری و عقد به زوج تفهیم نگردیده بلکه کتمان شده است (حسب محتویات پرونده و اظهارات طرفین) و از مصادیق تدلیس است که موجب حق فسخ در عقد است بنابراین به استناد مواد 371 396 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی دادنامه فرجام خواسته نقض و به استناد بند ج ماده 401 قانون رسیدگی مجدد به پرونده به شعبه هم عرض دادگاه صادرکننده دادنامه منقوض ارجاع می گردد.
رییس و عضو معاون شعبه 15 دیوان عالی کشور
قدیانی- شریفی