در خصوص دعوی خواهان الف.س. با وکالت غ.س. به طرفیت ط.ج. با وکالت م.ع. به خواسته تخلیه و مطالبه
خسارت دادرسی به استناد وکالت نامه به شماره 619796 مورخ 9/4/92 - کارت ملی - نامه پسر خواهان به تاریخ 10/4/1382 - سند مالکیت به شماره 124373 -
اجاره نامه به شماره 187846 مورخ 2/4/1382 که ماحصل دادخواست بدین شرح می باشد که خواهان مالک ملک تجاری به پلاک ثبتی 51/1605 واقع در بخش 10 تهران به موجب سند
اجاره نامه رسمی به شماره 187846 مورخ 2/4/82 و سند صلح 187845 مورخ 2/1/82 به مساحت نه مترمربع به خوانده
اجاره داده است که خواهان دارای فرزند تحصیل کرده و بیکار هستند و خودش هم به علت کهولت سن قادر به انجام کار جهت تامین معیشت نمی باشد و تنها ممر معاش خانواده همین مغازه می تواند باشد و درصورتی که وکیل خوانده در جلسه دادرسی پس از اطلاع حضور یافته و مدعی گردید که رابطه استیجاری مشمول قانون روابط موجر و مستاجر مصوب سال 1356 می باشد و طی صلح نامه شماره 187845 مورخ 20/4/82 فی مابین مستاجر سابق با خوانده کلیه حقوق متصوره و فرضیه به خوانده منتقل نموده است و خواندگان در جلسه دادرسی صراحتا اظهار نمود که دارای ملکی (نصف حق سرقفلی) در خیابان جمال زاده شمالی (تهران) می باشد که به علت کهولت سن در صدد فروش حق
سرقفلی خویش می باشد و لذا به نظر دادگاه دعوی خواهان مشمول بند دوم ماده 15 قانون روابط موجر و مستاجر نمی باشد و صرفا
تخلیه ملک استیجاری تجاری می بایست به منظور احتیاج شخص موجر برای
کسب و پیشه یا تجارت باشد و لاغیر حق واگذاری ملک به اشخاص دیگری ندارد که خواهان صراحتا در دادخواست اظهارنظر نموده است برای فرزندش که تحصیل کرده و بیکار می باشد و همچنین اظهار نموده است که دارای حق
سرقفلی در ملک تجاری دیگری می باشد به نظر دادگاه دعوی خواهان قابل پذیرش نبوده و مستندا به بند دوم ماده 15 قانون روابط موجر و مستاجر و ماده 197 حکم به بطلان دعوی خواهان صادر و اعلام می گردد. رای صادره حضوری و ظرف مهلت بیست روز پس از ابلاغ قابل تجدیدنظرخواهی از محاکم تجدیدنظر مرکز استان تهران می باشد.
دادرس شعبه 180 دادگاه عمومی حقوقی تهران ـ دریانوش