اصل بر عدم تبرع بوده و از طرفی نیت از امور باطنی و قلبی است و مربوط به فاعل و کننده کار است و قول فاعل در تبرع یا عدم آن مسموع و پذیرفته است لذا صرف قول زوجه بر قصد عدم تبرع در دعوی مطالبه اجرت المثل ایام زندگی مشترک کفایت می کند.

دادخواست خانم ص.ع. فرزند الف. با وکالت آقای ع.س. به طرفیت شوهرش آقای م.س. دایر به مطالبه اجرت المثل ایام زوجیت به نظر دادگاه دعوی خواهان قابل اجابت نیست زیرا برابر مدلول تبصره الحاقی به ماده 336 قانون مدنی ازجمله شرایط مطالبه اجرت المثل این است که زوجه به قصد دریافت دستمزد امور خانه را انجام دهد درحالی که مطابق عرف حاکم بر خانواده های ایرانی اساسا زن تبرعا امور خانه داری را انجام می دهد و هیچ گاه قصد او دریافت دستمزد نبوده وگرنه در طول زندگی مشترک آن را مطالبه می نمود و زوجه دلیلی بر اثبات خلاف آن ارایه ننموده است و دعوی مذکور از شمول تبصره 6 ماده واحده قانون اصلاح مقررات مربوط به طلاق نیز خارج است زیرا مصداق تبصره مذکور منحصرا موردی است که زوج بدون دلیل منطقی بخواهد زوجه را طلاق دهد بنا به مراتب دعوی خواهان غیرثابت تشخیص و مستندا به ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی و مفهوم مخالف تبصره الحاقی به ماده 336 قانون مدنی حکم به رد دعوی خواهان صادر و اعلام می شود رای صادره حضوری و ظرف 20 روز قابل تجدید نظرخواهی در مرجع محترم تجدیدنظر استان تهران است.
رییس شعبه 277 دادگاه عمومی خانواده تهران ـ احمدی نژاد

در مورد تجدیدنظرخواهی خانم ص.ع. با وکالت آقای ع.س. به طرفیت آقای م.س. با وکالت خانم م.غ. از دادنامه01511 مورخه 24/9/92 شعبه محترم 277 دادگاه خانواده تهران که به موجب آن در خصوص دعوی مطروحه مشارالیها به طرفیت نامبرده به خواسته مطالبه اجرت المثل سنوات زندگی مشترک حکم بر رد خواسته تصدیر گردیده دادگاه تجدیدنظرخواهی را وارد می داند زیرا به موجب تبصره الحاقی به ماده 336 قانون مدنی مصوب 1385 چنانچه زوجه کارهایی که شرعا به عهده وی نبوده (مانند کار در منزل نظافت و آشپزی و.. . ) و عرفا برای آن کار اجرت المثل باشد با خواسته زوج و به قصد عدم تبرع باشد مستحق اجرت المثل خواهد بود در مانحن فیه زوجه مدعی عدم تبرع شده و اصل هم به موجب سیاق و مفاد ماده 265 قانون مدنی بر عدم تبرع بوده و از طرفی نیت از امور باطنی و قلبی است و مربوط به فاعل و کننده کار است و قول فاعل در تبرع یا عدم آن مسموع و پذیرفته می باشد و نیز مفاد از دستور زوج که در تبصره الحاقی آمده یعنی اینکه زوج انجام کاری از امور منزل را از همسرش بخواهد که بداهتا هر دو امر در طول زندگی مشترک محقق شده بنابراین زوجه مستحق اجرت المثل بوده و محکمه می بایست در اجرای تبصره الحاقی یادشده با ارجاع امر به کارشناس برای وی اجرت المثل منظور می نمود به همین جهت دادگاه با وارد دانستن اعتراض معترض در اجرای صدور ماده 358 قانون آیین دادرسی در امور مدنی دادنامه معترض عنه را نقض و حکم بر محکومیت زوج به پرداخت اجرت المثل همسرش به مبلغ 000/000/380 ریال برحسب نظریه کارشناسی صادر و اعلام می دارد. رای دادگاه به موجب ماده 365 همین قانون قطعی است.
مستشاران دادگاه شعبه 45 تجدیدنظر استان تهران
نحوی ـ غفاری