ماده 58 ـ مشمولین خدمت وظیفه عمومی که برای رسیدگی و یا اعزام جهت طی دوره ضرورت احضار می شوند چنانچه در مهلت یا موعد مقرر خود را معرفی نکنند همچنین مشمولینی که معافیت موقت دریافت داشته اند و پس از انقضاء مدت اعتبار ظرف یک ماه برای تجدید رسیدگی خود را معرفی نکنند غایب شناخته می شوند پس از معرفی یا دستگیری در صورتی که طبق مقررات این قانون قادر به خدمت و بلامانع تشخیص داده شوند به خدمت اعزام می گردند و با آنان به ترتیب زیر رفتار می شود: (اصلاحی 22/08/1390) 1ـ مشمولانی که مدت غیبت اولیه آنان در زمان صلح تا سه ماه و در زمان جنگ تا پانزده روز باشد سه ماه اضافه خدمت و چنانچه مدت غیبت اولیه آنان در زمان صلح بیشتر از سه ماه و در زمان جنگ بیش از پانزده روز باشد به شش ماه اضافه خدمت تنبیه می گردند. 2ـ مشمولینی که مدت غیبت اولیه آنان در زمان صلح از یک سال و در زمان جنگ از دو ماه تجاوز نماید علاوه بر اعمال اضافه خدمت مذکور در بند (1) فراری محسوب می شوند و به مراجع صالح قضایی معرفی می گردند. تبصره 1ـ مشمولین غایبی که به خدمت اعزام می شوند در صورتی که در حین خدمت حسن اخلاق و رفتار و جدیت در انجام وظیفه از خود نشان دهند یا در عملیات جنگی ابراز شجاعت و فداکاری نمایند به طوری که مراتب مورد گواهی فرماندهان و روسای ذی ربط باشد برابر ضوابطی که از سوی ستاد کل ابلاغ می گردد با تصویب مقامات سرلشکری و یا همطراز در سازمان مربوط از انجام اضافه خدمت یا بخشی از آن معاف می گردند. تبصره 2ـ مشمولینی که تا تصویب این قانون غایب شناخته شده اند چنانچه در داخل کشور ظرف حداکثر شش ماه و آنهایی که در خارج از کشور باشند ظرف حداکثر یک سال خود را جهت انجام خدمت دوره ضرورت معرفی نمایند مشمول تنبیهات این قانون نمی شوند. تبصره 3ـ رسیدگی به وضعیت مشمولینی که دارای عذر موجه برای غیبت خویش می باشند برابر آیین نامه ای است که پس از تایید فرماندهی کل ابلاغ می گردد. تبصره 4ـ در مورد غیبت مشمولین دوره های احتیاط و ذخیره برابر دستورالعملی که در ستاد کل تهیه و پس از تایید فرماندهی کل ابلاغ می گردد رفتار می شود.