احتراما؛ چنانچه در پرونده حقوقی با موضوع خواسته تمکین زوجه با ارائه دادنامه ای متضمن محکومیت کیفری زوج به پرداخت دیه از جهت ارتکاب بزه ایراد ضرب و جرح عمدی زوجه چنین از خود دفاع نماید که بازگشت به منزل مشترک به لحاظ آنکه متضمن خوف یا ضرر بدنی و یا جسمی برای وی می باشد امکان پذیر نیست و از طرف دیگر زوج نیز استناد کند که دیه موضوع آن دادنامه را پرداخت نموده و یا آنکه در مرحله اجرای حکم زوجه به عنوان شاکیه نسبت به وی اعلام گذشت نموده و حاضر به تعهد نیز در راستای تامین امنیت جسمی و روحی وی می باشد حال سوال آن است که اولا آیا دفاع مزبور وجاهت قانونی دارد یا خیر؟ ثانیا محدوده زمانی دادنامه کیفری تا چه موقع می باشد؟ به عبارت بهتر چنانچه دادنامه مربوط به سال های قبل باشد آیا باز هم زوجه در جهت موجه جلوه دادن عدم تمکین خود از زوج قادر به استناد به آن خواهد بود یا خیر؟ ثالثا آیا اخذ تعهد و تامین مالی از زوج به عنوان یک اقدام تامینی در جهت تامین امنیت زوجه و متعاقبا صدور حکم بر مبنای محکومیت وی و بازگشت به منزل مشترک ضرورت دارد یا خیر؟ خواهشمند است دستور فرمایید با طرح موضوع در کمیسیون های تخصصی مربوطه نظریه آن کمیسیون جهت ارشاد و بهره برداری به این حوزه قضایی اعلام و ارسال گردد.

اولا و ثانیا: برابر ماده 1115 قانون مدنی "اگر بودن زن با شوهر در یک منزل متضمن خوف ضرر بدنی یا مالی یا شرافتی برای زن باشد زن می تواند مسکن علی حده اختیار کند و در صورت ثبوت مظنه ضرر مزبور محکمه حکم بازگشت به منزل شوهر نخواهد داد و مادام که زن در بازگشتن به منزل مزبور معذور است نفقه بر عهده شوهر خواهد بود. بنابراین تشخیص اینکه مفاد دادنامه استنادی مثبت ادعای زوجه مبنی بر وجود مظنه ضرر مورد ادعای وی می باشد یا خیر بر عهده مرجع رسیدگی کننده است که با لحاظ شخصیت ویژگی های اخلاقی- اجتماعی و روانی زوجین و سایر عوامل مورد ارزیابی قرار می گیرد و عموما پرداخت یا عدم پرداخت دیه و یا انصراف زوجه از دریافت آن نمی تواند از این حیث موثر قلمداد شود. ثالثا: در فرض سوال دادگاه مجاز به اخذ تامین نیست.