1- با عنایت به صراحت تبصره 2 ماده 314 و تاکید ماده 403 قانون آئین دادرسی کیفری مصوب 1392 هرگاه دادگاه کیفری یک پس از رسیدگی تشخیص دهد که عمل ارتکابی عنوان مجرمانه دیگری دارد که رسیدگی به آن در صلاحیت دادگاه کیفری دو است دادگاه کیفری یک باید به این جرم رسیدگی و حکم مقتضی صادر نماید و نمی­تواند قرار عدم صلاحیت صادر نماید و منظور از عبارت «دادگاه پس از رسیدگی و تحقیقات کافی و ختم دادرسی تشخیص دهد» در تبصره 2 ماده 314 قانون مذکور با لحاظ بند ب مواد 389 و 391 این قانون این است که دادگاه کیفری یک قبل از تشخیص قابلیت طرح پرونده برای دادرسی و تعیین وقت رسیدگی می­تواند نسبت به صدور قرار عدم صلاحیت اقدام نماید؛ لکن پس از شروع به رسیدگی حق صدور قرار عدم صلاحیت را ندارد. 2- با عنایت به این که هر دو دادگاه کیفری یک و دو صرف نظر از نوع جرم رسیدگی بدوی می نمایند و رای وحدت رویه شماره 752 مورخه ی 2/6/1395 هیات عمومی دیوان عالی کشور راجع به مرجع حل اختلاف در صلاحیت این دو دادگاه صادر شده است بنابراین متبع بودن نظر دادگاه کیفری یک برای دادگاه کیفری دو در صورت اختلاف در صلاحیت منتفی است. ضمنا مفاد ماده 600 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 دلالتی بر تسری آن به اختلاف در صلاحیت بین دادگاه های کیفری یک و دو ندارد./م