در فرض سوال که اثبات می شود که چک به صورت مشروط و یا تضمینی صادر شده است مبدا احتساب
خسارت تاخیر تادیه حسب مورد متفاوت است: اولا در خصوص چک هایی که تضمینی و مشروط بودن آن در متن سند قید نشده است با توجه به
وصف تجریدی اسناد تجاری و اصل غیر قابل استناد بودن ایرادات اسناد مذکور پس از صدور از منشاء خود منفک می شوند و ایرادات در قبال
دارنده با حسن نیت قابل استناد نمی باشد بنابراین ملاک در احتساب
خسارت تاخیر تادیه با توجه به ا
طلاق تبصره الحاقی به ماده 2
قانون صدور چک مصوب 1376 و قانون استفساریه این تبصره مصوب 1377 مجمع تشخیص مصلحت نظام و
رای وحدت رویه شماره 812 مورخ 1/4/1400
هیات عمومی دیوان عالی کشور تاریخ مندرج در چک است؛ اما چنانچه واژگان «تضمین» یا «شرط» در متن چک قید شده و یا دارنده بلاواسطه باشد ملاک احتساب
خسارت تاخیر تادیه با توجه به توافق طرفین حسب مورد از تاریخ تحقق شرط یا عدم انجام تعهد مورد تضمین است. ثانیا دادن چک های سفید امضا ظهور در تفویض اختیار پر کردن آن به
دارنده چک دارد؛ بنابراین وقتی کسی چکی را بدون تاریخ و سفید به کسی می دهد عرفا به معنای آن است که صادرکننده چک اختیار گذاشتن تاریخ را به دارنده داده است که هر زمان مایل به وصول وجه آن باشد با درج تاریخ و مراجعه به بانک وجه آن را دریافت کند. پس از درج تاریخ توسط
دارنده چک که اختیار این امر را دارد چک واجد تمام شرایط شکلی لازم بوده و از نظر مطالبه
خسارت تاخیر تادیه مشمول تبصره الحاقی به ذیل ماده 2
قانون صدور چک مصوب 1376 و قانون استفساریه این تبصره مصوب 1377 مجمع تشخیص مصلحت نظام و
رای وحدت رویه شماره 812 مورخ 1/4/1400
هیات عمومی دیوان عالی کشور خواهد بود.