1-مطابق مواد 308 359 و 404 قانون آئین دادرسی در امور مدنی آرائی که در مراحل واخواهی و تجدیدنظرخواهی و فرجام خواهی صادر می شود حسب مورد فقط نسبت به واخواه و واخوانده و تجدیدنظرخواه و تجدیدنظرخوانده یا فرجام خواه و فرجام خوانده موثر است و شامل اشخاصی که واخواهی تجدیدنظرخواهی و یا فرجام خواهی نکرده اند نمی گردد. ولی با توجه به قسمت اخیر مواد فوق الذکر درصورتی که رای صادره قابل تجزیه و تفکیک نباشد نسبت به کسانی که مشمول حکم صادره بوده ولی حسب مورد واخواهی تجدیدنظرخواهی و یا فرجام خواهی نکرده اند تسری خواهد داشت. بنابراین در فرض سوال در صورت نقض حکم اولیه یا تجدیدنظر خواسته یا فرجام خواسته صدور رای به نفع همه محکوم علیهم در این موارد منتفی است وگرنه تسری این رای به آنان فاقد معنا خواهد شد. 2-در این فرض که دادگاه نسبت به واخواهی رسیدگی می کند چون رای دادگاه در مورد محکومانی که واخواهی نکرده اند یا رای نسبت به آنها حضوری بوده نیز به لحاظ غیرقابل تجزیه بودن تسری دارد رسیدگی به تجدیدنظر خواهی بعد از طی مرحله واخواهی ممکن است. 3-در فرضی که بدوا به دادخواست تجدیدنظر خواهی برخی از محکوم علیهم رسیدگی و دادگاه تجدیدنظر ضمن رد دعوای تجدیدنظرخواهی رای بدوی را تایید کرده باشد این امر مانع رسیدگی دادگاه بدوی به واخواهی محکوم علیه غایب نمی باشد و موضوع منصرف از ماده 308 قانون یادشده است و اصولا این ماده و مواد 359 و 404 قانون مزبور نافی حق واخواهی تجدیدنظر خواهی و فرجام خواهی اصحاب دعوا وتکلیف مرجع قضایی مبنی بر رسیدگی به آن و صدور حکم مقتضی نمی باشد بلکه در راستای انتفاع ایشان از رای صادره غیرقابل تجزیه است.