چنانچه دعوی تصرف عدوانی مزاحمت و ممانعت از حق در زمان طرح شکایت شاکی مالکیت داشته اما در حین رسیدگی مالکیت وی سلب گردد آیا تعقیب متهم با توجه به قابل گذشت بودن بزه های معنونه و ذینفع بودن شاکی در وضع موجود وجاهت قانونی دارد یا خیر؟

با توجه به ماده 690 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) مصوب 1375 شاکی فقط در صورت داشتن مالکیت بر موضوع تصرف عدوانی مزاحمت ممانعت از حق حق شکایت کیفری و ادامه آن را دارد؛ زیرا در دعوای مذکور شاکی به اعتبار مالکیت خود ذینفع در طرح دعوی و ادامه آن بوده است. اکنون که در جریان رسیدگی مالکیت شاکی منتقل گردیده است نامبرده از آن به بعد ذینفع در ادامه شکایت و نتیجه آن نمی باشد و لذا همانند کسی که از ابتدا ذینفع در طرح شکایت نبوده است باید رفتار شود. بنابراین همان گونه که عدم شکایت شاکی در جرائم قابل گذشت از موانع شروع به تعقیب دعوای کیفری است سلب سمت از شاکی پس از شروع به تعقیب نیز از موانع مذکور است و بر همین اساس با عنایت به تبصره 1 ماده 100 قانون مجازات اسلامی 1392 و مواد 12 383 و 389 (بند پ) قانون آیین دادرسی کیفری 1392 مقام قضایی رسیدگی کننده به موضوع باید قرار موقوفی تعقیب را که یک تصمیم شکلی است صادر نماید؛ زیرا درهرحال صدور قرار منع تعقیب به لحاظ عدم امکان اظهارنظر ماهیتی در این فرض منتفی است و بایگانی کردن پرونده نیز بدون صدور قرار قانونی با حق اعتراض کسی که مدعی داشتن سمت است در تعارض می باشد.