شخص (الف) محجور و دارای قیم است. شخص (ب) تنها فرزند محجور بیست و چهار ساله و متاهل می باشد آیا می¬توان از اموال محجور به فرزندش جهت امرار معاش پرداخت نمود؟

در صورت طرح ادعا بر مطالبه نفقه از ناحیه فرزند به طرفیت پدر محجور (قیم) و وجود شرایط نفقه اقارب منعکس در قانون مدنی برای هر دو (محجور و فرزند او) و احراز آن توسط دادگاه و صدور حکم مبنی بر آن مانعی در پرداخت آن نخواهد بود. بنابراین اتفاق نظر مورد تایید است.

به موجب ماده 1199 قانون مدنی نفقه اولاد برعهده پدر است و ماده 82 قانون امور حسبی نیز اعلام نموده است قیم باید هزینه زندگانی محجور و اشخاص واجب¬النفقه ایشان را بپردازد که فرزند محجور از اشخاص واجب النفقه می باشد ولیکن برای پرداخت نفقه توسط پدر به فرزند یا بالعکس ماده 1197 قانون مدنی مقرر نموده است که منفق علیه باید ندار بوده و نتواند به وسیله اشتغال به شغلی وسایل معیشت خود را فراهم سازد و ماده 1198 نیز بیان کرده است که: «کسی ملزم به انفاق است (منفق) که متمکن از دادن نفقه باشد...» و حال با توجه به این که فرزند بیست و چهار ساله معمولا خود بالقوه استعداد فراهم نمودن وسایل معیشت را دارا می باشد عموما نباید به چنین افرادی نفقه پرداخت شود و چون فرزند محجور باید ثابت کند که ندار می باشد و شغلی هم ندارد که از درآمد آن امرار معاش نماید و این موضوع باید رسیدگی گردیده تا مشخص شود. لذا دایره سرپرستی نمی¬تواند تصمیم بگیرد که قیم هزینه زندگی فرزند محجور که بیست و چهار ساله است را پرداخت نماید بلکه فرزند محجور باید با تقدیم دادخواست و اثبات وجود شرایط استحقاق مطالبه نفقه از قیم نفقه را خواستار شود.