خواهان زوج آقای م.الف. 32 ساله شغل آزاد مقیم تهران با وکالت خانم ح.س. فرزند ع. طی دادخواست تقدیمی به دادگستری بابلسر پیوست سند ازدواج به طرفیت خوانده همسرش خانم س.ن. فرزند ع. 31 ساله خانه دار مقیم بابلسر تقاضای فسخ نکاح نموده است و وکیل خواهان توضیح داده که موکلش در تاریخ 24/9/84 خوانده را به عقد ازدواج دایم خود درآورده و قرار بوده بعد از پایان تحصیلات و یافتن شغل مناسب مراسم عروسی برگزار نمایند لیکن موکل فعلا اعلام می دارد خوانده از برپایی مراسم ازدواج طفره می رود و تمایل به زناشویی ندارد. زوج متوجه شده زوجه دارای قرن می باشد و قادر به عمل زناشویی نمی باشد و هنوز دوشیزه است و از طرفی خوانده در دادگاه بابل
مهریه خود را مطالبه و چون اقرار به دوشیزه بودنش نموده لذا دادگاه وی را به پرداخت
نصف مهریه محکوم نموده است و موکل نسبت به آن واخواهی نموده است و همزمان تقاضای فسخ نکاح نموده است لذا خواهان ارجاع امر به پزشکی قانونی و تعیین تکلیف نهایی را نموده است و پزشکی قانونی اعلام داشته با توجه به مسدود بودن ظاهری واژن نیاز به جراحی دارد و پرونده در شعبه اول دادگاه حقوقی بابلسر مطرح و در جلسه دادگاه وکیل خواهان اظهار داشته خواسته به شرح دادخواست می باشد مبنی بر فسخ نکاح به دلیل بیماری قرن زوجه و خوانده اظهار داشته من مشکل دارم من دخترم یک سال قبل از عقد نامزد بوده ام ایشان اطلاع داشته من بیماری قرن دارم ولی این مشکل قابل حل است رفتم پیش دکتر خانم.. . ایشان نیز تایید کرد و گفت قابل درمان است و وکیل زوجه نیز اظهار داشته اولا شهود داریم که زوج قبل از عقد مطلع بوده است که موکل بیماری قرن دارد (دادگاه اظهارات شهود را استماع نموده است) و ثانیا هفت سال است که عقد کرده اند و با اینکه
خیار فسخ فوری است در این مدت فسخ نکرده است و ثالثا بیماری موکل لاعلاج نیست قابل درمان است. وکیل زوج اظهار داشته که خواهان در این حد مطلع بوده که وی بچه دار نمی شود ولی اطلاع نداشته که قابل عمل زناشویی نمی باشد و دادگاه پس از تحقیقات انجام شده در دادنامه شماره 00849-29/7/91 در خصوص دعوی آقای م.الف. با وکالت خانم ح.س. به طرفیت خانم س.ن. با وکالت آقای الف. ق. مبنی بر فسخ نکاح بعد از ذکر ملخص اظهارات طرفین نوشته دادگاه با توجه به محتویات پرونده ازجمله اظهارات طرفین و وکلای آنان و گواهی گواهان اولا عیب قرن زوجه قبل از عقد نکاح محرز و مسلم است و ثانیا دفاع خوانده آن است که زوج مطلع بوده است. لیکن آنچه مسلم است زوج نسبت به نازایی اطلاع داشته ولیکن اطلاع وی از قرن محرز نیست ثالثا دفاع خوانده آن است که
خیار فسخ فوری است و خواهان بعد از 7 سال اقدام به فسخ کرده است و با توجه به اینکه تاکنون عملا زندگی مشترک آغاز نشده است لذا از عیب مطلع نشده و برفرض اطلاع از عیب علم وی به فوریت فسخ محرز نیست لذا دعوی خواهان را وارد تشخیص و حکم به فسخ نکاح صادر نموده است که از ناحیه زوجه خانم س. با وکالت آقای الف.ق. مورد اعتراض و طی دادخواست تجدیدنظر تقدیمی تقاضای تجدیدنظر نموده است لذا پرونده در شعبه سیزدهم دادگاه تجدیدنظر استان مازندران مطرح و در دادنامه شماره 0001158-21/10/91 رای معترض عنه را صحیح دانسته و ضمن رد اعتراض دادنامه تجدیدنظر خواسته را تایید نموده است. متعاقبا خانم س. با وکالت الف.ق. نسبت به دادنامه دادگاه تجدیدنظر اعتراض و طی دادخواست فرجامی و لایحه پیوست فرجام خواهی نموده است بدین جهت پرونده به دیوان عالی کشور ارسال و به این شعبه (26 دیوان عالی کشور) ارجاع گردیده است.
هییت شعبه در تاریخ بالا تشکیل گردید. پس از قرایت گزارش آقای رضا انصاری عضو ممیز و اوراق پرونده و دادنامه شماره 001155-21/10/91 فرجام خواسته مشاوره نموده چنین رای می دهد: