اگر یکی از زوجین فرزند مشترک را برباید باتوجه به وجود علقه زوجیت بین شاکی و متهم و فرزند مشترک بودن ربوده شده آدم ربایی به دلیل فقد عنصر روانی منتفی است.

پیرو گزارش قبلی شعبه محترم 11 دیوان عالی کشور موضوع دادنامه شماره 798-15/8/91 که نیازی به تکرار آن نیست اجمالا آقای ش.ع. به اتهام آدم ربایی در شعبه 102 دادگاه عمومی گناوه محاکمه شده و با توجه به گذشت شاکیه و احراز بزهکاری به یک سال زندان محکوم و حکم صادره در دادگاه تجدیدنظر استان بوشهر تایید و قطعی شده و آقای الف. به وکالت از وی متقاضی اعاده دادرسی شده که در شعبه 11 دیوان عالی کشور رد شده است. فعلا همان وکیل با عنوان اینکه شاکیه همسر موکل می باشد. موکل فردی بی سواد است و صرفا بدلیل درگیری لفظی پشت تلفنی وی را محکوم به آدم ربایی نموده اند. در حالی که فکر نمی کرد صحبت کننده با تلفن مامور آگاهی است همسر موکل دارای بیماری اعصاب می باشد و به خاطر شدت اختلافات شکایت نموده است عنصر مادی آدم ربایی محقق نشده؛ چون فرد مورد آدم ربایی فرزند مشترک آن ها بوده است موکل نمی تواند سوءنیت در [این] مورد داشته باشد و مبنای شکایت اختلاف قبلی بوده از ریاست محترم دیوان عالی کشور متقاضی اعاده دادرسی شده که برای رسیدگی به این شعبه ارجاع شده است پرونده محاکماتی مطالبه و بررسی شد.

با توجه به محتویات پرونده محاکماتی و لحاظ مقررات ماده 621 قانون مجازات اسلامی که از مصادیق مذکور در آن هدف و نظر سوء از فعل آدم ربایی مستفاد است. اقدام آقای ش.ع. به بردن دو فرزند خانم س.ح. با عنایت به وجود علقه زوجیت فی مابین طرفین و فرزند مشترک بودن یکی از دو طفل و عدم احراز نظر سوء مرتکب آدم ربایی تلقی نمی شود. نتیجتا درخواست اعاده دادرسی (با صرف نظر از اعلام گذشت شاکیه) موجه و مشمول مقررات بند 6 ماده 272 قانون آیین دادرسی کیفری (از جهت عدم تناسب) است. لذا با قبول درخواست رسیدگی مجدد به استناد ماده 274 قانون مذکور به شعبه هم عرض ارجاع می گردد.
رییس شعبه 6 دیوان عالی کشور - مستشار
عروجی - احمدی