ماده 2 ـ اجازه ورود به ایران و عبور از آن به وسیله ویزای مامورین ایران در خارجه در روی تذکره و یا اوراق و شهادت نامه های هویت صادره از طرف دولت متبوعه هر کس تحصیل می شود. مامورین ایران در خارجه در موارد ذیل باید از دادن ویزا خودداری نمایند: الف ـ در صورتی که صحت اسناد ارائه شده را تردید نمایند. ب ـ اشخاصی که مطابق قوانین ایران تبعه ایران محسوب شده و بخواهند با اوراق تابعیت غیر ایرانی به ایران مسافرت کنند. ج ـ اگر حضور خارجی در ایران بر ضد امنیت مملکت و یا نظم عمومی و یا به جهات دیگری منافی مصالح مملکتی باشد. د ـ اگر خارجی در ایران سابقه محکومیت به جنحه مهم و یا جنایت داشته و یا در مملکت خارجه محکوم به جنحه و یا جنایت شده باشد. ه‍ ـ اگر خارجی قبلا از ایران اخراج شده باشد. و ـ اگر حضور خارجی در ایران به ملاحظه حفظ الصحه عمومی و یا عملیات منافی عفت صلاح نباشد. ز ـ اگر خارجی نتواند اثبات نماید که وسائل تحصیل معاش خود را در ایران به وسیله سرمایه یا مشاغل مفیده خود دارا می باشد. (اصلاحی 3/2/1337) روادیدی که مامورین ایران در خارجه به بیگانگان میدهند علاوه بر حق ورود با مراعات ماده سوم قانون ورود و اقامت اتباع بیگانه حق نود روز اقامت در ایران را نیز به دارنده می دهد. تبصره1 ـ دولت می تواند در موارد استثنائی ترتیب خاصی بدهد. (الحاقی 3/2/1337) تبصره2 ـ ماموران مرزی مجاز از طرف شهربانی کل کشور می توانند برای خارجیان روادید عبور صادر نمایند. (الحاقی 31/3/1350) تبصره3 ـ شهربانی کشور در مرکز و شهربانیهای مراکز استان و شهرستان می توانند برای خارجیان مقیم روادید بازگشت به ایران صادر نمایند. (الحاقی 31/3/1350)

ماده 3 ـ هرگاه یکی از موانع مذکوره در ماده 2 در موقع ویزا بر مامورین ایران در خارجه مکشوف نبوده و یا بعدا موجود شود مامورین مربوطه می توانند از دادن اجازه توقف دائم یا موقت خودداری نموده و یا اجازه های صادره را ملغی نمایند. در هر یک از موارد فوق پس از الغاء اجازه صادره نظمیه محل شخص خارجی را از ایران اخراج خواهد کرد. تشخیص علل مذکوره در این ماده و ماده قبل منحصرا بسته به نظر مامورین مربوطه ایران است ولی در غیر موارد مذکوره امتناع از دادن اجازه جائز نیست.

ماده 23 ـ دادگاه می تواند فردی را که به حد قصاص یا مجازات تعزیری از درجه شش تا درجه یک محکوم کرده است با رعایت شرایط مقرر در این قانون متناسب با جرم ارتکابی و خصوصیات وی به یک یا چند مجازات از مجازات های تکمیلی زیر محکوم نماید: الف ـ اقامت اجباری در محل معین ب ـ منع از اقامت در محل یا محل های معین پ ـ منع از اشتغال به شغل حرفه یا کار معین ت ـ انفصال از خدمات دولتی و عمومی ث ـ منع از رانندگی با وسایل نقلیه موتوری و یا تصدی وسایل موتوری ج ـ منع از داشتن دسته چک و یا اصدار اسناد تجارت چ ـ منع از حمل سلاح ح ـ منع از خروج اتباع ایران از کشور خ ـ اخراج بیگانگان از کشور د ـ الزام به خدمات عمومی ذ ـ منع از عضویت در احزاب گروه ها و دستجات سیاسی یا اجتماعی ر ـ توقیف وسایل ارتکاب جرم یا رسانه یا موسسه دخیل در ارتکاب جرم ز ـ الزام به یادگیری حرفه شغل یا کار معین ژ ـ الزام به تحصیل س ـ انتشار حکم محکومیت قطعی تبصره 1 ـ مدت مجازات تکمیلی بیش از دو سال نیست مگر در مواردی که قانون به نحو دیگری مقرر نماید. تبصره 2 ـ چنانچه مجازات تکمیلی و مجازات اصلی از یک نوع باشد فقط مجازات اصلی مورد حکم قرار می گیرد. تبصره 3 ـ آیین نامه راجع به کیفیت اجرای مجازات تکمیلی ظرف شش ماه از تاریخ لازم الاجراء شدن این قانون توسط وزیر دادگستری تهیه می شود و به تصویب رئیس قوه قضاییه می رسد.