الف) در فرض سوال که در سند عادی قید شده است «
مهریه زوجه یک دانگ منزل مسکونی می باشد» دادگاه در مقام رسیدگی به دعوای صحت یا بطلان
مهریه به علت مجهول بودن آن صرفا به مندرجات سند اکتفا نمی کند بلکه با بررسی دیگر ادله استنادی و انجام تحقیق لازم چنانچه احراز کند منزل مسکونی مورد نظر زوجین در زمان عقد برای ایشان مشخص و روشن و قابل تعیین بوده است
مهریه را صحیح تلقی می کند؛ اما اگر دادگاه احراز کند در زمان عقد برای زوجین مشخص نبوده که منزل مسکونی که
مهریه بر اساس آن تعیین شده واجد چه ویژگی های است به گونه ای که نمی توان وجود علم اجمالی زوجین نسبت به
مهریه را در زمان عقد محرز تلقی کرد
مهریه باطل خواهد بود؛ در هر صورت تشخیص مصداق بر عهده مرجع رسیدگی کننده است. ب) در فرض سوال که در سند عادی قید شده است
مهریه زوجه یک دانگ منزل مسکونی است که زوج در آینده می سازد و یا خریداری می کند از یک سو مفروض آن است شرط بنایی زوجین بر این است که با استطاعت زوج مبنی بر ساخت یا خرید منزل وی به این امر اقدام می کند و از سوی دیگر مفروض آن است در خصوص محل سکونت که به نوعی محل احداث یا خرید منزل مسکونی را تعیین خواهد کرد نیز توافق کرده اند؛ بنابراین
مهریه تعیین شده برای زوجین اجمالا مشخص بوده و
مهریه صحیح است. ج) با توجه به پاسخ های ارائه شده در بند های «الف» و «ب» پاسخ این بند روشن است.