الف) فرض ماده 442
قانون آیین دادرسی کیفری 1392 با توجه به فلسفه وجودی آن که کاهش یک مرحله از دادرسی و تسریع در رسیدگی و قطعیت آرا می باشد ناظر به مواردی است که پرونده امر با وجود قابلیت تجدیدنظرخواهی محکوم علیه به لحاظ عدم تجدیدنظرخواهی از سوی دادستان و شاکی خص
وصی یا استرداد درخواست تجدیدنظر از سوی نامبردگان قابلیت طرح در مرجع تجدیدنظر را نداشته باشد. بنابراین در فرض سوال که شاکی خص
وصی از حکم صادره محکومیت تجدیدنظرخواهی نموده است مورد مطروحه از مصادیق ماده 442
قانون آیین دادرسی کیفری 1392 خارج بوده و دادگاه تجدیدنظر مطابق مقررات رسیدگی و رای لازم را صادر خواهد نمود. بدیهی است که دادگاه تجدیدنظر مطابق ماده 459 قانون فوق الذکر در صورت استحقاق محکوم علیه در مجازات وی تخفیف خواهد داد. ب) مستفاد از ماده 442
قانون آیین دادرسی کیفری 1392 این است که اعمال مقررات ماده یاد شده ممکن است در مواردی باشد که محکوم علیه از ابتدا حق تجدیدنظرخواهی خود را اسقاط نموده باشد یا متعاقب این امر نسبت به استرداد تجدیدنظرخواهی اقدام نماید. بنابراین چنانچه تجدیدنظرخواهی یا عدم تجدیدنظرخواهی دادستان نسبت به حکم صادره از سوی دادگاه بدوی برای محکوم علیه مشخص نباشد و وی قصد استفاده از تخفیف مجازات مذکور در این ماده را داشته باشد می تواند بدوا نسبت به تجدیدنظرخواهی اقدام و سپس چنانچه دادستان در موعد قانونی نسبت به رای صادره تجدیدنظرخواهی ننمود نسبت به استرداد تقاضای تجدیدنظر خود و درخواست تخفیف در مجازات اقدام نماید.