نشست قضایی شماره 1399-7605

نشست قضایی شماره 1399-7605

مجموعه کامل نشست های قضایی

نشست قضایی شماره 1399-7605


کد نشست:
1399-7605

تاریخ برگزاری:
1398/08/01

برگزار شده توسط:
استان خراسان رضوی/ شهر قوچان

موضوع:
ضمانت اجرای عدم پرداخت اجرت المثل که در اجرا تعیین میگردد(ماده47قانون اجرای احکام مدنی)

پرسش:
دراجرای احکام مدنی مشخص شده در ملک مورد حکم خلع ید توسط محکوم علیه گندم کاشته شده است. محکوم له درخواست نموده تا زمان رسیدن محصول حکم خلع ید اجرا نگردد لیکن محکوم علیه اجرت المثل زمین را بپردازد. کارشناس اجرت المثل ملک را به مبلغ 150/000/000 ریال تعیین کرده است. با توجه به اینکه مدلول حکم اصلی خلع ید می باشد و اجرت المثل آن به تجویز ماده 48 قانون اجرای احکام مدنی با تصمیم اجرایی تعیین شده است با در نظر گرفتن مقررات و قوانین حاکم براجرای احکام بفرمایید:

نظر هیئت عالی:
تعیین اجرت المثل زمین کاشته شده به موجب حکم دادگاه نبوده که در صورت امتناع محکوم علیه از پرداخت آن امکان اجرای ماده 3 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی وجود داشته باشد زیرا به تصریح قسمت اخیر ماده 48 قانون اجرای احکام مدنی تعیین بهای زراعت و اجرت المثل ایام تصرف و کاشت زمین با دادگاه می باشد. در صورت تعیین اجرت المثل با تصمیم اجرایی دادگاه در صورت امتناع محکوم علیه از پرداخت آن می توان با استفاده از وحدت ملاک قسمت اخیر ماده 48 قانون مرقوم از محل توقیف اموال محکوم علیه با رعایت تشریفات مزایده استیفاء کرد و ضمانت اجرای بازداشت محکوم علیه ندارد.

نظر اکثریت:
با توجه به اینکه تعیین اجرت المثل درمورد سوال با تصمیم اجرایی دادگاه وفق ماده 48 قانون اجرای احکام مدنی محقق شده است و درصورت امتناع محکوم علیه از پرداخت می توان با استفاده از وحدت ملاک قسمت اخیر ماده 47 همان قانون اجرت المثل را ازمحل توقیف اموال محکوم علیه با رعایت تشریفات مزایده استیفاء کرد و درصورت امتناع محکوم علیه از پرداخت و عدم دسترسی به اموال محکوم علیه جهت استیفاء محکوم به امکان اعمال ماده 3 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی وجود ندارد چون درمورد اجرت المثل علیه خوانده حکم صادرنشده و حکم دادگاه تنها در مورد خلع ید است و اجرت المثل که با دستورو تصمیم اجرایی تعیین شده تنها از محل اموال قابل استیفاء است و ضمانت اجرای بازداشت را نمی توان درمورد آن اعمال کرد.

نظر اقلیت:
1- اقدام دادگاه در تعیین اجرت المثل ملک مورد خلع ید به تجویز ماده 48 قانون اجرای احکام مدنی محقق شده است و تصمیم دادگاه در این مورد قطعی است. 2- درصورت امتناع محکوم علیه از پرداخت و عدم دسترسی به اموال وی جهت استیفاء اجرت المثل از باب قاعده «اذن فی شی اذن فی لوازمه» می توان ماده 3 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی را اعمال کرد. چون اعمال این ماده از لوازم قانون تعیین و وصول اجرت المثل می باشد. 3- با توجه به وحدت ملاک ماده 47 قانون اجرای احکام مدنی وصول هزینه های اجرای حکم واجرت المثل مانند وصول محکوم به نقدی است و تمامی مقررات و ضمانت اجراهای وصول محکوم به نقدی دراین موارد نیز قابلیت اعمال را دارد.

مبحث:
قانون مدنی , آیین دادرسی مدنی

منبع:
سامانه نشست های قضایی


مواد مرتبط با این نشست قضایی

ماده 48 ـ در صورتی که در ملک مورد حکم خلع ید زراعت شده و تکلیف زرع در حکم معین نشده باشد به ترتیب زیر رفتار می شود: اگر موقع برداشت محصول رسیده باشد محکوم علیه باید فورا محصول را بردارد والا دادورز ( مامور اجرا) اقدام به برداشت محصول نموده و هزینه های مربوط را تا زمان تحویل محصول به محکوم علیه از او وصول می نماید. هرگاه موقع برداشت محصول نرسیده باشد اعم از این که بذر روییده یا نروییده باشد محکوم له مخیر است که بهای زراعت را بپردازد و ملک را تصرف کند یا ملک را تا زمان رسیدن محصول به تصرف محکوم علیه باقی بگذارد و اجرت المثل بگیرد. تشخیص بهای زراعت و اجرت المثل با دادگاه خواهد بود و نظر دادگاه در این مورد قطعی است.

مشاهده ماده 48 قانون اجرای احکام مدنی

ماده 47 ـ هر گاه محکوم به انجام عمل معینی باشد و محکوم علیه از انجام آن امتناع ورزد و انجام عمل به توسط شخص دیگری ممکن باشد محکوم له می تواند تحت نظر دادورز ( مامور اجرا) آن عمل را وسیله دیگری انجام دهد و هزینه آن را مطالبه کند و یا بدون انجام عمل هزینه لازم را به وسیله قسمت اجرا از محکوم علیه مطالبه نماید. در هر یک از موارد مذکور دادگاه با تحقیقات لازم و در صورت ضرورت با جلب نظر کارشناس میزان هزینه و معین می نماید. وصول هزینه مذکور و حق الزحمه کارشناس از محکوم علیه به ترتیبی است که برای وصول محکوم به نقدی مقرر است. تبصره ـ در صورتی که انجام عمل توسط شخص دیگری ممکن نباشد مطابق ماده 729 آیین دادرسی مدنی انجام خواهد شد.

مشاهده ماده 47 قانون اجرای احکام مدنی

ماده 3ـ اگر استیفای محکوم به از طرق مذکور در این قانون ممکن نگردد محکوم علیه به تقاضای محکوم له تا زمان اجرای حکم یا پذیرفته شدن ادعای اعسار او یا جلب رضایت محکوم له حبس می شود. چنانچه محکوم علیه تا سی روز پس از ابلاغ اجرائیه ضمن ارائه صورت کلیه اموال خود دعوای اعسار خویش را اقامه کرده باشد حبس نمی شود مگر اینکه دعوای اعسار مسترد یا به موجب حکم قطعی رد شود. تبصره 1ـ چنانچه محکوم علیه خارج از مهلت مقرر در این ماده ضمن ارائه صورت کلیه اموال خود دعوای اعسار خود را اقامه کند هرگاه محکوم له آزادی وی را بدون اخذ تامین بپذیرد یا محکوم علیه به تشخیص دادگاه کفیل یا وثیقه معتبر و معادل محکوم به ارائه نماید دادگاه با صدور قرار قبولی وثیقه یا کفیل تا روشن شدن وضعیت اعسار از حبس محکوم علیه خودداری و در صورت حبس او را آزاد می کند. در صورت رد دعوای اعسار به موجب حکم قطعی به کفیل یا وثیقه گذار ابلاغ می شود که ظرف مهلت بیست روز پس از ابلاغ واقعی نسبت به تسلیم محکوم علیه اقدام کند. در صورت عدم تسلیم ظرف مهلت مذکور حسب مورد به دستور دادستان یا رئیس دادگاهی که حکم تحت نظر آن اجراء می شود نسبت به استیفای محکوم به و هزینه های اجرائی از محل وثیقه یا وجه الکفاله اقدام می شود. در این مورد دستور دادگاه ظرف مهلت ده روز پس از ابلاغ واقعی قابل اعتراض در دادگاه تجدیدنظر است. نحوه صدور قرارهای تامینی مزبور مقررات اعتراض نسبت به دستور دادستان و سایر مقررات مربوط به این دستورها تابع قانون آیین دادرسی کیفری است. تبصره 2ـ مقررات راجع به تعویق و موانع اجرای مجازات حبس در خصوص کسانی که به استناد این ماده حبس می شوند نیز مجری است.

مشاهده ماده 3 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی

مرجع خدمات حقوقی وکیلیک

VAKILIK.COM