در سرقت مقرون به آزار نمی توان مجازات برای جنبه عمومی ضرب و جرح حادث شده نیز قائل شد.

آقای الف.ع. به اتهام مشارکت در سرقت مقرون به آزار و ضرب و جرح عمدی با چاقو نسبت به آقای ر.ج. تحت تعقیب قرار گرفت که مطابق مفاد گزارش دادگاه متهم مزبور به اتفاق متهم دیگر پرونده تحت تعقیب مسافرکش یا با قصد استفاده از موبایل اشخاص پس از تهدید با چاقو اقدام به ربودن آن ها نموده و اموال آن ها را می گرفتند. شعبه 116 دادگاه عمومی کیفری شهرستان الف به موضوع رسیدگی نموده طی دادنامه شماره 01694-26/11/89 با استناد به شکایت شکات افاغنه و گزارش مرجع انتظامی و گواهی پزشکی قانونی بزهکاریش را احراز نموده و بابت سرقت مقرون به آزار حکم به ده سال حبس و 74 ضربه شلاق و بابت جنبه عمومی ایراد ضرب و جرح عمدی به تحمل دو سال حبس و به علاوه متهم را به رد اموال مسروقه و پرداخت دیه در حق آقای ر.ج. محکوم نموده است. محکوم علیه اقدام به واخواهی نموده که طی دادنامه شماره 01304-14/7/90 واخواهی مردود اعلام شد. وکیل محکوم علیه اقدام به درخواست اعاده دادرسی نموده و موکل خود را بی گناه دانسته است. پرونده به این شعبه دیوان عالی کشور ارجاع با قرایت گزارش آقای رزاقی به شرح زیر اقدام به صدور رای می گردد.

با توجه به اینکه دادگاه محترم با احراز جرم سرقت مقرون به آزار اقدام به تعیین مجازات نموده و مجددا بابت جنبه عمومی جرم ایراد ضرب و جرح که مصداق همان آزار تلقی می شود اقدام به تعیین مجازات حبس کرده است لذا مجازات غیر متناسب تشخیص و مستندا به بند 6 ماده 272 قانون آیین دادرسی کیفری با درخواست اعاده دادرسی آقای الف.ع. نسبت به دادنامه شماره 01304-14/7/90 و 01694-26/11/89 شعبه 116 دادگاه عمومی الف موافقت می شود. پرونده جهت رسیدگی به شعبه دیگر هم عرض ارجاع می گردد.
رییس شعبه 27 دیوان عالی کشور ـ مستشار
فاضل ـ رزاقی