با توجه به مفاد مواد 314و315 قانون تجارت مصوب 1311 و بند «ج» ماده 108 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی وانقلاب در امور مدنی مصوب 1379 و برخی نظریات مشورتی از جمله نظریه شماره 7/995مورخ 1378/2/4 و با عنایت به ماده 314 قانون تجارت مصوب 1311 چک ذاتا از اسناد یا اوراق تجاری نیست؛ مورخ مگر این که حاکی از بدهی ناشی از معاملات تجاری باشد؛ لکن مقررات قانون تجارت از ضمانت صادرکننده و ظهرنویس ها و اعتراض و. .. راجع به بروات شامل چک نیز می شود و لذا در صورتی که ظرف پانزده روز از تاریخ صدور واخواست و یا منجر به صدور گواهی عدم پرداخت وجه آن شود؛ مانند اوراق تجاری واخواست شده مشمول بند «ج» ماده 108 یاد شده خواهد بود و صدور قرار تامین خواسته علیه ظهرنویس بدون سپردن خسارت احتمالی انجام می شود. چنانچه چک ظرف پانزده روز واخواست نشده باشد و به عنوان مثال ظرف بیست و پنج روز واخواست شده باشد آیا در چنین صورتی صدور قرار تامین خواسته علیه صادرکننده بدون سپردن خسارت احتمالی انجام می شود؟ زیرا برخی از نظریه آن اداره کل چنین استنباط می کنند که علیه ظهرنویس می توان خسارت احتمالی دریافت کرد و نه علیه صادرکننده؛ حال آن که در بند «ج» ماده 108 مذکور به واخواست شدن تصریح دارد و به نظر می رسد منظور از واخواست ظرف مهلت قانونی است و نه پس از آن در نتیجه از حیث سپردن خسارت احتمالی بین ظهرنویس و صادرکننده نباید تفاوتی باشد.

مستفاد از بند «ج» ماده 108 و صدر ماده 110 قانون آئین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب 1379 آن است که برای صدور قرار تامین خواسته وجه چک واخواست شده (گواهی عدم پرداخت اخذ شده) نیازی به ایداع خسارت احتمالی نیست و مهلت پانزده روزه یا چهل و پنج روزه مذکور در ماده 315 قانون تجارت مصوب 1311 نیز منصرف از صدور قرار تامین خواسته علیه صادرکننده و ضامن وی است؛ اما چنانچه چک خارج از مواعد مذکور در ماده 315 قانون اخیرالذکر واخواست شود و دعوا علیه ظهرنویس مطرح و صدور قرار تامین خواسته علیه وی درخواست شود ایداع خسارت احتمالی از سوی خواهان و به تشخیص دادگاه به عمل می آید.