پرونده ای در دادگاه کیفری یک مبنی بر زنای محصن و محصنه تشکیل و دادگاه کیفری یک پس از انجام رسیدگی در خصوص اتهام زنای محصن و غیر محصن حکم بر برائت صادر و لکن در خصوص اتهام زنای غیر محصن و غیر محصنه و نیز رابطه نامشروع مبادرت به صدور حکم محکومیت می نماید و در آخر رای صادره را قابل فرجام خواهی در دیوان عالی کشور اعلام می کند و صرفا متهمان نسبت به محکومیت خود اعتراض می کنند. آیا اعلام دادگاه کیفری یک مبنی بر قابل فرجام خواهی بودن پرونده در فرض مذکور در دیوان عالی کشور صحیح است یا اینکه این رای قابل تجدیدنظرخواهی در محاکم تجدیدنظر استان می باشد؟

مطابق رای وحدت رویه شماره 787 مورخ 24/10/1398 هیات عمومی دیوان عالی کشور چنانچه جرمی به اعتبار یکی از بندهای ماده 302 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 در دادگاه کیفری یک مطرح گردد و دادگاه پس از رسیدگی به آن تشخیص دهد که عمل ارتکابی عنوان مجرمانه دیگری دارد و به این جرم رسیدگی و حکم مقتضی صادر نماید این امر «تغییری در صلاحیت دیوان عالی کشور» در رسیدگی به فرجام خواهی از رای مذکور ایجاد نمی کند.