حسب محتویات پرونده محاکماتی آقای الف. خ. به وکالت از خانم ر.د. به طرفیت آقای ح.د. در تاریخ 1392/2/15 دادخواستی به خواسته صدور حکم بر فسخ نکاح به علت عیوب زوج ازجمله عنن و خصاء موضوع بند 1 و 2 ماده 1122
قانون مدنی به دادگاه عمومی شهرستان کهگیلویه تقدیم و در توضیح خواسته اعلام کرده است که: «بر اساس عقدنامه پیوستی موکله مورخ 1385/3/6 در دفترخانه ازدواج و
طلاق شماره.. . دهدشت با خوانده ازدواج دایم نموده است و مدتی با همدیگر زندگی نموده که متعاقبا کاشف به عمل آمده که مرد به علت معیوب بودن موارد فوق الذکر از انجام رابطه زناشویی ناتوان بوده و از هرگونه انجام وظایف زناشویی امتناع کرده است و چنین عیوبی برای موکله
حق فسخ ایجاد می نماید که باکره بودن مشارالیها موید و مثبت این امر می باشد که در صورت ارجاع امر به پزشکی قانونی موضوع محرز و مسلم بوده لذا درخواست رسیدگی و صدور حکم وفق ستون خواسته را دارد.» شعبه اول دادگاه عمومی حقوقی دهدشت عهده دار رسیدگی به پرونده گردیده است. وکیل زوجه (خواهان) در جلسه مورخ 1392/2/28 دادگاه ضمن تکرار مطالب خواسته اضافه نموده است: «... خوانده پسر عموی وی (خواهان) بوده که مدتی زندگی مشترک را سپری کرده و به خاطر ترس و استرس از وی فامیل و شوهرش این زندگی را ادامه داده چرا که بعد از عقد کاشف به عمل آمده بود که شوهر وی به علت عیوب از جمله عنن قادر به رابطه زناشویی نبوده است و این عیب قبل از عقد ازدواج در زوج وجود نداشته و موکله از آن بی اطلاع بوده است و بعد از عقد به خاطر موارد فوق الذکر قادر به بیان آن نبوده است.» وکیل خوانده به نقل از موکل خود اظهارات وکیل زوجه را تکذیب و اظهار داشته: «زوج بنا به قول خودش با همسرش رابطه زناشویی داشته تا جایی که حتی در طول 24 ساعت 4 بار رابطه همبستری داشته است.» زوجه برگ گواهی از متخصص زنان ارایه نموده است که حکایت از سلامت پرده بکارت وی دارد. اما پزشکی قانونی اعلام کرده است پرده بکارت از نوع حلقوی و دارای پارگی در ساعت 7 و ساییدگی در ساعت 9 می باشد. این موضوع توسط کمیسیون پزشکی قانونی شیراز تایید شده است. پزشکی قانونی شهرستان کهگیلویه در پاسخ معرفی آقای ح.د. (زوج) جهت معاینه اعلام کرده است: «پس از معاینه و مشاوره تخصصی انجام شده و تست های پاراکلینلی لازم نامبرده توانایی نعوظ و انجام مقاربت را دارد.» وکیل زوجه نسبت به این نظریه اعتراض و درخواست استعلام نظریه کمیسیون پزشکی قانونی را نموده است. علیرغم دعوت دادگاه از زوج جهت اعزام به کمیسیون پزشکی نامبرده در دفتر دادگاه حاضر نشده است. دادگاه در تاریخ 1392/10/14 ختم رسیدگی را اعلام و طی دادنامه شماره 691 - 1392/10/21 با استناد به نظریه پزشکی قانونی در خصوص توانایی زوج بر انجام مقاربت مستندا به ماده 1257
قانون مدنی حکم به بطلان دعوی خواهان صادر نموده است. با اعتراض وکیل زوجه پرونده در شعبه دوم دادگاه تجدیدنظر استان کهگیلویه و بویر احمد مورد رسیدگی قرار گرفته است. دادگاه مرقوم طی دادنامه شماره 1182 مورخ 1392/12/15 با عنایت به اینکه دادگاه بدوی قبل از اخذ نظریه کمیسیون پزشکی قانونی اقدام به انشاء رای نموده است دادنامه را به علت نقص تحقیقات مستفاد از ماده 299 و 403 قانون آیین دادرسی مدنی قرار تلقی و به استناد ماده 353 همان قانون آن را نقض و جهت رفع نقص و تکمیل تحقیقات و اتخاذ تصمیم در ماهیت امر پرونده را به دادگاه بدوی ارسال نموده است. شعبه اول دادگاه عمومی حقوقی دهدشت علیرغم دعوت های مکرر موفق به احضار و اعزام زوج به کمیسیون پزشکی نگردیده است. نهایتا طی دادنامه شماره 206 مورخ 1393/4/19 با اشاره به اینکه جهت معرفی زوج به کمیسیون پزشکی حضور او لازم و ضروری می باشد و مشارالیه علیرغم ابلاغ قانونی اخطاریه و منقضی شدن مهلت مقرر قانونی مراجعه ننموده و بدون اخذ نظریه کمیسیون پزشکی قانونی اتخاذ تصمیم مقدور نیست لذا با وحدت ملاک ماده 259 قانون آیین دادرسی مدنی قرار ابطال دادخواست خواهان را صادر نموده است. این دادنامه در تاریخ 1393/4/24 به وکیل زوجه ابلاغ گردیده است که نامبرده در تاریخ 1393/6/6 پس از انقضاء مهلت قانونی تجدیدنظرخواهی نسبت به آن فرجام خواهی نموده است که پرونده پس از وصول به دفتر دیوان عالی کشور و جری تشریفات لازم جهت رسیدگی به این شعبه ارجاع گردیده است.
هیات شعبه در تاریخ بالا تشکیل گردید. پس از قرایت گزارش آقای قدیانی عضو ممیز و اوراق پرونده در خصوص دادنامه شماره 206 - 1393/4/19 فرجام خواسته مشاوره نموده چنین رای می دهد: