خلاصه جریان پرونده: آقای س.ح. بدوا دادخواستی به خواسته صدور گواهی عدم امکان سازش جهت اجرای صیغه
طلاق بطرفیت همسرش خانم ن.الف. تقدیم و متعاقبا دادخواست دیگری بطرفیت زوجه بخواسته اعسار از پرداخت یک جای
مهریه و تقسیط آن و
نفقه تقدیم نموده که هر دو دادخواست توامان در شعبه اول دادگاه عمومی بخش محمدیه ثبت و مورد رسیدگی قرار می گیرد. پرونده بدوا جهت صلح و سازش بین طرفین به شورای حل اختلاف ارسال گردید و شورا پس از تشکیل جلسات متعدد سرانجام پرونده را به لحاظ عدم حصول سازش بین طرفین به دادگاه اعاده نموده است. خانم س.ک. وکیل پایه یک و مشاور حقوقی با تقدیم وکالت نامه از جانب زوجه اعلام وکالت کرده است. در جلسه دادرسی مورخ 1/8/92 زوج اظهار داشت
مهریه همسرم 14 سکه طلای تمام بهار آزادی است که پرداخت نکرده ام و در خصوص
نفقه نیز تا 5/6/92 در منزل مشترک در محمدیه بوده است و از 5/6/92
نفقه ای پرداخت نشده است من دو فرزند از همسر قبلی خود دارم بخاطر همین اختلاف داریم و شرایطم را گفته بودم و با بچه هایم درگیر می شد و با بچه ها ناسازگار است و
جهیزیه ای ندارد و با خود برده است از من بیست میلیون تومان پول برای
طلاق می خواهد در جلسه بعدی دادرسی به تاریخ 11/9/92 زوج اظهار داشت عرایض به شرح صورت جلسه قبلی است. وکیل زوجه اظهار داشت موکل بنده حاضر به
طلاق نمی باشد از تاریخ 20/4/92 خواهان منزل مشترک را ترک نموده و هرازگاهی به منزل مراجعه می کرد و در تاریخ 5/6/92 قفل درب منزل را تعویض نموده و موکل نتوانسته وارد منزل مشترک شود و از تاریخ 20/4/92 تاکنون
نفقه ای پرداخت نکرده و
مهریه موکل 14 سکه تمام بهار آزادی است و توان پرداخت آن را دارد و خواهان بایستی اجرت المثل و نحله ایام زوجیت را پرداخت کند. چون موکل در منزل مشترک از تاریخ 20/11/91 تاکنون کارهای منزل را انجام و دو فرزند خواهان از همسر قبلی وی را که دخترهای 5و8 ساله می باشند نگهداری کرده است. موکله
جهیزیه خود را تحویل گرفته و نسبت به آن هیچ ادعایی ندارد. زوجین فرزند مشترکی ندارند و نزدیک به یک سال زندگی مشترک داشته اند. خواهان مجددا اظهار داشت از تاریخ 21/4/92 همسرم دیگر از فرزندانم نگهداری نکرد و مجبور شدم فرزندانم را به تهران در منزل خواهرم ببرم تا از آن ها نگهداری کند و از بدو شروع زندگی تاکنون چندین بار منزل را ترک کرده است. شغل من کارگری می باشد و ماهیانه حدود هفتصد هزار تومان حقوق دریافت می کنم و توان پرداخت یکجای
مهریه همسرم و حقوق مالی ایشان را ندارم و به صورت اقساط پرداخت می کنم. سپس دادگاه قرار ارجاع امر به داوری صادر و زوجه را جهت آزمایش بارداری به پزشکی قانونی معرفی نموده است. زوجین هر یک داور خود را معرفی نموده اند. دادگاه در جلسه دادرسی مورخ 4/10/92 که به منظور رسیدگی به دعوی اعسار زوج تشکیل گردیده پس از استماع اظهارات و مدافعات طرفین از چهار نفر از شهود تعرفه شده از طرف زوج خواهان استماع گواهی به عمل آورده و در این جلسه زوجین توافق نمودند که میزان
نفقه زوجه تا پایان مدت عده از تاریخ 24/4/92 تا 5/6/92 مبلغ یکصدو سی هزار تومان و از 5/6/92 ماهیانه یک صد و پنجاه هزار تومان به عنوان
نفقه پرداخت شود و زوج مبلغ
نفقه را هرماه به حساب زوجه (به شماره کارت بانک اعلامی) واریز نماید. داوران منتخب زوجین هر یک نظریه کتبی خود دال بر عدم سازش طرفین را تقدیم داشته اند. پزشکی قانونی قزوین نتیجه آزمایش بارداری از زوجه را منفی اعلام نموده است. سرانجام دادگاه با اعلام ختم رسیدگی به موجب دادنامه شماره 1597- 14/10/92 با توجه به اینکه مساعی دادگاه و تلاش داوران در اصلاح ذات البین موثر واقع نشده و زوجه
مهریه خود را که تعداد 14 سکه طلای تمام بهار آزادی می باشد خواستار شده و زوج متقابلا تقاضای اعسار و
تقسیط مهریه زوجه را دارد و طرفین بابت
نفقه توافق نمودند که زوج
نفقه زوجه را از تاریخ 24/4/92 تا تاریخ 5/6/92 مبلغ یک صد و سی هزار تومان و از تاریخ 5/6/92 ماهیانه مبلغ یک صد و پنجاه هزار تومان به زوجه پرداخت نماید لذا بدوا در خصوص
مهریه با توجه به اظهارات گواهان و تحقیقات به عمل آمده حکم بر اعسار زوج به پرداخت یکجای
مهریه صادر و زوج را مکلف نموده در زمان
طلاق یک سکه به عنوان پیش قسط و سپس هر چهار ماه یک سکه بصورت اقساط تا استهلاک کامل دین در حق زوجه پرداخت نماید و سپس به استناد مواد 1133 و 1147
قانون مدنی و ماده 26 قانون حمایت خانواده گواهی عدم امکان سازش بین زوجین صادر و به زوج اجازه داده پس از قطعیت حکم به یکی از دفاتر
طلاق مراجعه و نسبت به اجرا و ثبت صیغه
طلاق اقدام نماید. نوع
طلاق را رجعی اعلام و مدت اعتبار گواهی عدم امکان سازش صادره را سه ماه از تاریخ قطعی شدن رای اعلام داشته است. سردفتر در اجرای صیغه
طلاق در صورت امتناع زوج نمایندگی دارد. پس از ابلاغ رای صادره زوج و نیز وکیل زوجه هر یک با تقدیم دادخواست نسبت به آن تجدیدنظرخواهی نموده اند. عمده اعتراض زوج نسبت به اقساط معینه
مهریه بوده و اساس اعتراض وکیل زوجه نسبت به گواهی عدم امکان سازش صادره و
تقسیط مهریه و عدم تعیین اجرت المثل ایام زندگی مشترک و عدم تعیین
نفقه ایام عده می باشد که پس از انجام تشریفات قانونی شعبه چهارم دادگاه تجدیدنظر استان قزوین به موضوع رسیدگی و طی دادنامه شماره 420-93 مورخ 31/3/93 با اعلام اینکه تقاضای
طلاق از ناحیه زوج بوده و
مهریه زوجه کلا تعداد 14 سکه می باشد ضمن اصلاح رای از یک سکه به تعداد ده سکه به عنوان پیش قسط و
نفقه معوقه از تاریخ 24/4/92 لغایت پایان ایام عده به شرح مندرج در دادنامه و اضافه نمودن مبلغ پانصد هزار تومان به عنوان نحله و منتفی بودن موضوع نمایندگی دادگاه به دفترخانه در صورت عدم حضور زوج به لحاظ اینکه خواهان
طلاق زوج می باشد اعتراضات تجدیدنظرخواهان را غیر وارد تشخیص و ضمن رد آن دادنامه تجدیدنظرخواسته را با اصلاحات به عمل آمده تایید نموده است. دادنامه اخیرالذکر در تاریخ 10/4/93 بوکیل زوجه ابلاغ شد و زوجه راسا در تاریخ 30/4/93 با تقدیم دادخواست و لایحه فرجامی نسبت به آن فرجام خواهی نموده که پس از تبادل لوایح و وصول پرونده به دیوان عالی کشور جهت رسیدگی به این شعبه ارجاع گردید. لوایح طرفین بهنگام شور قرایت می گردد.
هیات شعبه در تاریخ بالا تشکیل گردید پس از قرایت گزارش آقای ح.عباسیان عضو ممیزوملاحظه اوراق پرونده مشاوره نموده چنین رای می دهد: