همانگونه که مستحضرید تحت عنوان قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 تکالیفی بر عهده دادگاه خانواده گذاشته است که مهم ترین آن ماده 29 این قانون است.با توجه به این که پرونده های زیادی از سوی دادسرا تحت عنوان حالت خطرناک برای دادگاه خانواده ارسال می شود و در اغلب این پرونده ها پدر یا مادر حضانت یا حق ملاقات فرزند را دارد و طرف دیگر بدون اطلاع فرزند را برده یا به قصد اذیت کردن دیگری شکایتی در دادسرا یا کلانتری تحت عنوان آدم ربایی مطرح می کند و در نهایت به سبب جرم نبودن رفتار ارتکابی دادسرا قرار منع تعقیب صادر؛ اما به جهت حالت خطرناک در راستای ماده 29 قانون یادشده پرونده به دادگاه خانواده ارسال می شود و یا آن که بابت عدم حضور طفل یا نوجوان در منزل و رفتن وی به منزل بستگان اولیاء شکایتی در دادسرا مطرح می کنند؛ اما پیگیر پرونده نیستند و با صدور قرار منع تعقیب در اجرای ماده 29 یادشده پرونده نزد دادگاه خانواده ارسال می شود. 1- با توجه به این که در ماده 28 قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 تصریح شده است که برای یکی از شعب دادگاه خانواده برای رسیدگی به این موضوع ابلاغ صادر می شود؛ اما تاکنون ابلاغی صادر نشده است؛ آیا هر شعبه ای می تواند به این موضوع رسیدگی کند و یا آن که به سبب عدم صدور ابلاغ هیچ شعبه ای نمی تواند رسیدگی کند؟ 2- آیا با صدور قرار منع تعقیب دادیار یا بازپرس باید دلایل وجود حالت مخاطره کیفری را قید کند؟ آیا این مقامات قضایی می توانند بدون هیچ دلیلی برای بررسی حالت خطرناک پرونده را به دادگاه خانواده ارسال کنند؟ 3- آیا در مقام رسیدگی به این دعوی در دادگاه خانواده باید از والدین و دادستان با تعیین وقت رسیدگی دعوت به عمل آورد ؟ 4- در صورت عدم احراز حالت مخاطره کیفری آیا باید حکم بر بطلان دعوی داد ؟ آیا این تصمیم قابل تجدیدنظر است یا آن که قطعی است؟ 5- در صورتی که دادگاه واگذاری حضانت از پدر به مادر را به مصلحت طفل نداند؛ اما مادر حاضر به پذیرش حضانت نباشد تکلیف چیست؟ آیا می توان طفل را از پدر گرفت و به مادر داد؟ آیا باید اجراییه صادر شود؟

1- صرف نظر از آن که در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 عبارت «حالت خطرناک» به کار نرفته است چنانچه مقصود از سوال «وضعیت مخاطره آمیز» موضوع ماده 3 قانون یاد شده باشد با توجه به قیود «به تناسب امکانات و ضرورت» مندرج در ماده 28 قانون مذکور اختصاص شعبه ای از دادگاه خانواده برای انجام امور فرض سوال جزو اختیارات رئیس قوه قضاییه است و حسب مورد شعبه مرجوع الیه از دادگاه خانواده و یا عمومی حقوقی نمی تواند با تمسک به عدم اختصاص شعبه از انجام امور محوله و تکالیف مقرر قانونی که در راستای بند «الف» ماده 5 این قانون وضع شده است امتناع کند. 2- اولا به تصریح ماده 35 قانون یادشده اعلام «وضعیت مخاطره آمیز» کودک یا نوجوان توسط دادستان صورت می گیرد و بازپرس نمی تواند به صورت علی الراس این وضعیت را به دادگاه خانواده اعلام و گزارش مربوطه را نزد این مرجع ارسال کند. ثانیا وفق ماده 35 یاد شده ارسال گزارش از سوی دادستان نزد دادگاه خانواده منوط به تشخیص دادستان مبنی بر ضرورت اتخاذ تدابیر حمایتی موضوع موضوع این قانون و انجام اقدامات لازم جهت رفع خطر و در نهایت اعلام مراتب حداکثر ظرف پانزده روز به دادگاه خانواده جهت اتخاذ تصمیم است و لذا باید گزارشی از وضعیت مخاطره آمیز و اقدامات صورت گرفته نزد دادگاه خانواده ارسال شود و بنابراین در فرض سوال به صرف صدور قرار منع تعقیب و بدون فرایند پیش بینی شده در این ماده نمی توان پرونده را نزد دادگاه خانواده ارسال کرد. 3- اولا با توجه به ماده 29 قانون یادشده رسیدگی به وضعیت مخاطره آمیز موضوع این ماده ترافعی و مستلزم طرح دعوا نیست و پس از طی فرایند مذکور در ماده 35 این قانون و در نتیجه اعلام دادستان صورت می گیرد. ثانیا با توجه به ذیل این ماده ارائه گزارش مددکار اجتماعی بهزیستی یا واحد حمایت دادگستری مانع از انجام تحقیقات توسط دادگاه نخواهد بود؛ هم چنان که اطلاق و عموم ماده 199 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب 1379 نیز اقتضای این امر را دارد. بر این اساس دادگاه خانواده در مقام رسیدگی می تواند عند الاقتضاء والدین و دادستان یا نماینده وی را دعوت به حضور کرده و تحقیقات لازم را به عمل آورد؛ هم چنان که به تصریح ماده 38 قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 والدین اولیاء سرپرست قانونی و وکیل طفل و نوجوان و مددکار اجتماعی نیز حق حضور در جلسات دادرسی و ارائه نظر مشورتی و پیشنهاد های حمایتی از طفل یا نوجوان را دارند. 4- چنانچه در اجرای ماده 36 قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 اعلام دادستان راجع به وضعیت مخاطره آمیز طفل یا نوجوان مستلزم اتخاذ تصمیم در خصوص حضانت ولایت قیمومت سرپرستی ملاقات عزل ولی قهری و. .. باشد دادگاه حسب مورد اتخاذ تصمیم می کند و تصمیم دادگاه وفق عمومات قانون امور حسبی مصوب 1319 و قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی مصوب 1379 حسب مورد قابل اعتراض است؛ اما اگر اعلام دادستان صرفا راجع به وضعیت مخاطره آمیز طفل یا نوجوان باشد و دادگاه با عدم احراز این وضعیت اتخاذ تدابیر حمایتی و یا اتخاذ تصمیم پیرامون موارد مذکور در ماده 36 یادشده را ضروری تشخیص ندهد به سبب ترافعی نبودن موضوع از موارد صدور حکم بر بطلان دعوا نیست و به سبب فقدان نص قانونی محملی برای اعتراض نسبت به تشخیص دادگاه مبنی بر عدم احراز وضعیت مخاطره آمیز وجود ندارد. 5- اولا وفق ماده 1168 قانون مدنی نگهداری طفل حق و تکلیف ابوین است و چنانچه دادگاه در اجرای ماده 36 قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 و ماده 41 قانون حایت خانواده مصوب 1391 واگذاری حضانت طفل از پدر به مادر را به مصلحت طفل تشخیص دهد؛ اما مادر حاضر به پذیرش حضانت نباشد؛ دادگاه وفق مواد 1172 و 1173 قانون مدنی و ماده 41 قانون حمایت خانواده مصوب 1391 در خصوص الزام مادر به نگهداری طفل و در صورت عدم امکان الزام یا موثر نبودن آن انجام حضانت توسط ثالث به خرج والدین (حسب مورد) اتخاذ تصمیم می کند. بدیهی است مستنکف از حضانت با تحقق شرایط مندرج در ماده 54 قانون حمایت خانواده مصوب 1391 قابل تعقیب کیفری است. ثانیا در فرض سوال که دادگاه با توجه به مصلحت طفل حضانت را از پدر به مادر منتقل می کند؛ اما مادر حاضر به پذیرش حضانت طفل نیست با عنایت به این که دادستان در راستای انجام وظیفه ای که مقنن برابر ماده 36 قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399 بر عهده او گذارده است گزارشی به دادگاه خانواده تقدیم می کند و دادگاه با رعایت غبطه و مصلحت طفل راجع به حضانت اتخاذ تصمیم می کند و از آن جایی که برابر ماده 2 قانون اجرای احکام مدنی مصوب 1356 تقاضای صدور اجراییه مستلزم تقاضای کتبی محکوم له یا نماینده و یا قائم مقام قانونی اوست و در فرض سوال دادستان محکوم له تلقی نمی شود؛ لذا حکم دادگاه خانواده بدون نیاز به صدور اجراییه و با دستور دادگاه به موقع اجرا گذاشته می شود