1- قرار نهایی صادره از سوی بازپرس چنانچه قرار منع تعقیب یا قرار موقوفی تعقیب باشد با عنایت به ماده267 قانون آیین دادرسی کیفری ابلاغ آن به طرفین مطابق مقررات ضرورت دارد. 2- نظر به این که اصولا تصمیمات بازپرس منوط به اظهارنظر دادستان نمی باشد مگر آن که خلاف آن در قانون پیش بینی شده باشد  لذا در فرضی که تشدید تامین موجب صدور قرار بازداشت موقت شود برابر ماده 240 قانون آیین دادرسی کیفری 1392 برای اظهارنظر دادستان نزد وی ارسال می شود ولی در سایر موارد محمل قانونی برای اظهارنظر دادستان وجود ندارد هر چند که برابر ماده 244 قانون یاد شده دادستان می تواند تخفیف قرار صادره در مقام تشدید فرض سوال را از بازپرس درخواست کند. 3- با توجه به اینکه در مورد قرار های دادسرا (و از جمله قرار عدم صلاحیت) اصل بر قطعی بودن آن ها است و در مواردی که قرار قابل اعتراض باشد باید در قانون صراحتا ذکر شود بنابراین قرار عدم صلاحیت صادره از سوی دادسرا قطعی است و مفاد ماده 267 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 و اصلاحات و الحاقات بعدی نیز با توجه به فوریت امر دلالت بر لزوم ارسال پرونده در صورت صدور قرار عدم صلاحیت به مرجع صالح بدون تکلیف به ابلاغ به طرفین پرونده دارد. 4- باتوجه به مواد 274 و275 قانون آیین دادرسی کیفری 1392 درخصوص موارد صدور قرار موقوفی تعقیب چنانچه دادگاه تحقیقات انجام شده در پرونده را از هرحیث کامل بداند و پرونده معدصدور قرار جلب به دادرسی باشد با نقض قرار موقوفی تعقیب مبادرت به صدور قرار جلب به دادرسی می­نماید؛ اما چنانچه دادگاه تحقیقات دادسرا را کامل نداند و بدون رفع نواقص امکان اظهارنظر نداشته باشد بدون نقض قرار تکمیل تحقیقات را مطابق قسمت دوم ماده 274 قانون فوق الذکر از دادسرا خواسته و یا راسا اقدام به تکمیل تحقیقات می­نماید و درصورت ارجاع به دادسرا دادسرا مطابق ماده 275 قانون یادشده اقدام می­نماید؛ همچنین درصورتی که قرار موقوفی تعقیب صادره را منطبق با قانون ندانست (مانند این که موضوع اتهام را مشمول مرور زمان نداند) دراین صورت به استناد ماده 277 قانون مارالذکر نسبت به نقض قرار مزبور اقدام و پرونده را جهت انجام تحقیقات لازم و اتخاذ تصمیم مقتضی به دادسرا اعاده می نماید