1- در جرایم قابل گذشتی که به طور مستقیم در دادگاه کیفری دو رسیدگی می شود امکان صدور قرار ترک تعقیب توسط دادگاه وجود دارد؟ 2- در فرضی که دادگاه بتواند قرار ترک تعقیب صادر کند آیا این قرار قابل اعتراض است؟و آیا این قرار بایستی به طرفین ابلاغ شود؟ 3- در صورتی که قائل به این نظر باشیم که دادگاه بتواند حسب مورد قرار ترک تعقیب صادر کند و قبل از صدور قرار ترک تعقیب دادگاه ادله توجه اتهام به متهم را جمع آوری کرده باشد و پس از صدور قرار ترک تعقیب شاکی درخواست تعقیب مجدد متهم را داشته باشد آیا ادله سابق قابلیت استناد دارند؟

1- مستفاد از قسمت اخیر ماده 341 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 در مواردی که پرونده به طور مستقیم در دادگاه مطرح شود انجام تحقیقات مقدماتی توسط دادگاه باید طبق مقررات مربوط صورت گیرد. بنابراین در جرایمی که مستقیما در دادگاه مطرح می شود مقررات تعقیب حاکمیت داشته و توسط دادگاه قابل اعمال است و لذا با لحاظ این که مطابق ماده 79 این قانون اصولا صدور قرار ترک تعقیب از اختیارات دادستان است در غیر مواردی که پرونده امر مستقیما در دادگاه مطرح می شود دادگاه نمی تواند نسبت به اعمال مقررات مربوط به ماده قانونی یادشده اقدام کند و تنها در موارد طرح مستقیم پرونده در دادگاه تا پایان مرحله تحقیقات مقدماتی اختیار صدور قرار ترک تعقیب خواهد داشت. 2- مستفاد از ماده 6 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 این است که شاکی و متهم باید در فرایند دادرسی از کلیه حقوق دادخواهی و دفاعی بهره مند و از تصمیمات قضایی که مستقیما با حقوق یادشده مرتبط است آگاه شوند و لذا در فرض سوال نیز که صدور قرار ترک تعقیب دارای آثار حقوقی مهمی برای شاکی و متهم است (مانند درخواست تعقیب مجدد متهم از سوی شاکی یا اطلاع متهم از رفع اثر از قرار تامین) اطلاع و آگاهی طرفین دعوی از صدور قرار یادشده به منظور برخورداری از حقوق قانونی ناشی از این قرار ضرورت دارد لذا با توجه به مراتب فوق و لحاظ ملاک ماده 267 قانون فوق الذکر ابلاغ قرار ترک تعقیب به شاکی و متهم الزامی است. با توجه به این که قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 کلیه قرارهایی که قابل اعتراض می باشند در مواد مختلف از جمله ماده 270 این قانون احصا کرده است و قرار ترک تعقیب جزء قرارهای قابل اعتراض احصاء شده در این قانون نمی باشد لذا قرار مذکور قابل اعتراض نیست. 3- تعقیب مجدد متهم با درخواست شاکی که بر اساس ماده 79 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 صورت می گیرد تداوم همان تعقیب و تحقیقات مقدماتی است که قبلا آغاز شده بود و تشخیص ارزش و اعتبار ادله با قاضی رسیدگی کننده است و چنانچه وی تشخیص دهد ادله سابق معتبر است نیازی به جمع آوری مجدد ادله نیست.