خانم م.د. با تقدیم دادخواستی بطرفیت آقای ع.د. بخواسته صدور گواهی عدم امکان سازش بواسطه سوء رفتار زوج و محکومیتهای متعدد زوج و تحقق عسر و حرج خواستار رسیدگی شد. زوج اعلام نمود: از سال 89 تاکنون مشکل داشتیم درخواست تمکین دادم. ایشان ناشزه شده است. تصویر دادنامه محکومیت زوج به
پرداخت مهریه و
نفقه معوقه مبلغ شصت هزار تومان ضمیمه است و پرداخت
نفقه جاریه منوط به تمکین زوجه شده است. متعاقبا زوجه طی دادنامه شماره 01358-26/9/90 محکوم به تمکین شده است و برابر دادنامه شماره 0991-10/7/91 به زوج اجازه ازدواج مجدد به لحاظ عدم تمکین زوجه داده شده و ادعای استفاده از حق حبس با استدلال به مدخوله بودن زوجه مردود اعلام شده است. دادگاه بدوی با ارجاع اختلاف زوجین به داوری و تفهیم موضوع داوری به آنان داور زوجه ضمن تقدیم لایحه با حضور در جلسه دادگاه اعلام نموده است: چندین جلسه برگزار کردیم بنده و داور زوج نتوانستیم زوجین را به توافق برسانیم. دادگاه طی دادنامه شماره 02201-29/11/92 خواسته خواهان را موجه ندانسته و حکم به بطلان دعوی صادر نموده تجدیدنظرخواهی زوجه در دادگاه تجدیدنظر مطرح و شعبه اول دادگاه تجدیدنظر استان قم طی دادنامه فرجام خواسته رای بدوی را تایید نموده است. با فرجام خواهی خانم م.د. پرونده به این شعبه دیوان عالی کشور ارجاع با قرایت گزارش آقای رزاقی و ملاحظه نظریه آقای حاتمی مبنی بر: نقض رای بلحاظ عدم اخذ نظر داور زوج بشرح زیر اقدام به صدور رای می گردد.